Język Duński
Język duński (duń. dansk) jest językiem skandynawskim z grupy języków germańskich. Używa go około 6 milionów ludzi, głównie w Danii oraz w północnych Niemczech. Duński jest językiem urzędowym w Danii, Grenlandii i na Wyspach Owczych, a także jednym z urzędowych języków Unii Europejskiej.
Historia
Najstarsze zapisy runiczne języka duńskiego pochodzą z V wieku, a pierwsze dokumenty w alfabecie łacińskim datowane są na koniec XIII wieku. Standardowy język duński, znany jako rigsmål, powstał w XVII wieku na bazie dialektu zelandzkiego, a wyróżnia się trzema głównymi dialektami: jutlandzkim, zelandzkim i fiońskim.
Gramatyka
Gramatyka duńska jest zbliżona do gramatyki szwedzkiego i norweskiego. W porównaniu do staronordyckiego charakteryzuje się prostotą, z zanikającą deklinacją i minimalną liczbą form koniugacyjnych. Język ten ma również wyraźne powiązania z innymi językami germańskimi, takimi jak angielski czy niemiecki.
Ortografia
Język duński posługuje się specyficznymi literami: Æ/æ, Ø/ø oraz Å/å. Rzeczowniki były tradycyjnie pisane z dużej litery, co wciąż jest praktykowane w niemieckim.
Odmiany
Standardowy język duński oparty jest na dialekcie miejskim Kopenhagi, który cieszy się najwyższym prestiżem społecznym. Wyróżnia się trzy główne grupy dialektów:
- wschodnioduńskie (østdansk): dialekt Bornholmu;
- duńskie wyspiarskie (ødansk): dialekty Zelandii, Fionii, Lollandii, Falster oraz wyspy Møn;
- jutlandzkie (jysk): dzielone na wschodnio-, południowo-, zachodnio- i północnojutlandzkie.
Do dialektów wschodnioduńskich zalicza się również dialekty południowe języka szwedzkiego, ze względu na historyczne powiązania Danii i Szwecji sprzed 1658 roku.
