Jess Willard – Amerykański Bokser
Jess Willard, znany jako „Pottawatomie Giant”, urodził się 29 grudnia 1881 roku w St. Clere, Kansas. Był wszechstronnie utalentowanym człowiekiem, pracującym jako kowboj, artysta cyrkowy oraz farmer. Do boksu wkroczył w wieku 29 lat, w czasie, gdy w USA poszukiwano białego pięściarza zdolnego odebrać tytuł mistrza świata Jackowi Johnsonowi.
Początki kariery bokserskiej
Willard, obdarzony imponującymi warunkami fizycznymi (wzrost 199–201 cm, waga około 115 kg), zyskał popularność, boksując coraz lepiej, mimo że pierwszy poważny pojedynek przegrał przez dyskwalifikację. W 1915 roku, po tragicznej śmierci jednego z rywali, Willard został uznany za „Białą Nadzieję” amerykańskiego boksu.
Walka z Jackiem Johnsonem
Walka z Johnsonem odbyła się 5 kwietnia 1915 roku w Hawanie, przy 30,000 widzów i została zakontraktowana na 45 rund. Willard znokautował Johnsona w 26. rundzie, zdobywając tytuł mistrza świata wagi ciężkiej. Jego triumf przyniósł mu wielką popularność, a on sam wkrótce zaczął występować w filmach i rewiach.
Utrata tytułu i późniejsze lata
Willard utracił tytuł na rzecz Jacka Dempseya 4 lipca 1919 roku w Toledo. Walka, rozgrywana w ekstremalnym upale, zakończyła się kontrowersyjnie, gdy Willard został powalony siedmiokrotnie w pierwszej rundzie, a ostatecznie poddany przez swoich sekundantów. Doznał poważnych obrażeń, w tym złamania pięciu żeber.
Życie po boksie
Po tej walce Willard otrzymał 100,000 dolarów, które mądrze zainwestował, zapewniając sobie byt na przyszłość. Po ponad 3-letniej przerwie powrócił na ring w 1922 roku, stoczył 32 walki pokazowe, a w 1923 roku został znokautowany przez Luisa Angela Firpo.
Dziedzictwo
Willard zmarł 15 grudnia 1968 roku w Los Angeles. W 2003 roku został uhonorowany wpisem do Międzynarodowej Bokserskiej Galerii Sławy.
