Jerzyk alpejski

Jerzyk alpejski (Tachymarptis melba)

Jerzyk alpejski, znany również jako jerzyk skalny, to średniej wielkości ptak z rodziny jerzykowatych (Apodidae). Jego zasięg obejmuje góry południowej Europy, Azji i Afryki, a w Polsce jest obserwowany bardzo rzadko. Gatunek ten nie jest zagrożony wyginięciem, a jego status IUCN to LC (Least Concern).

Morfologia

Jerzyk alpejski jest zauważalnie większy od jerzyka zwyczajnego. Charakterystyczne cechy to:

Wygląd: Szarobrązowe upierzenie, biała plama na podgardlu oraz duża biała plama na brzuchu.
Wymiary średnie: Długość ciała 21 cm, rozpiętość skrzydeł 57 cm, masa ciała około 100 g.

Zasięg występowania

Jerzyk alpejski gniazduje w południowej Europie, północnej Afryce, na Bliskim Wschodzie oraz w Himalajach. Zimowiska znajdują się głównie w subsaharyjskiej Afryce. W Polsce sporadycznie zalatuje, zaledwie 15 stwierdzeń odnotowano do końca 2021 roku.

Biotop

Preferuje góry i osiedla ludzkie, choć sporadycznie występuje także na nizinach.

Pożywienie

Jerzyk alpejski żywi się głównie owadami, które łapie w locie.

Lęgi

Gniazdo: Gniazduje kolonijnie w szczelinach skalnych, rzadziej w budynkach lub pod mostami.
Jaja: W ciągu roku wyprowadza jeden lęg, składając od 1 do 6 jaj. Wysiadywanie trwa 17-28 dni.
Pisklęta: Opuszczają gniazdo po 53-66 dniach od wyklucia.

Status i ochrona

Jerzyk alpejski jest klasyfikowany jako gatunek najmniejszej troski (LC) przez IUCN. Liczebność światowej populacji szacuje się na 1-2,5 miliona dorosłych osobników. W Polsce gatunek ten podlega ścisłej ochronie gatunkowej.