Jerzy z Podiebradów
Jerzy z Podiebradów (ur. 6/23 kwietnia 1420, zm. 22 marca 1471) był królem Czech w latach 1458–1471, znanym ze wsparcia nauk Jana Husa.
Życiorys
Dzieciństwo i młodość
Jerzy był synem Wiktoryna z Podiebradów, czeskiego możnowładcy. W młodym wieku uczestniczył w bitwie pod Lipanami, co przyczyniło się do końca ruchu taborytów. Współdowodził wojskami czeskimi, które pokonały niemieckiego króla Albrechta II.
Działalność polityczna
Po śmierci Hynka Ptáčka z Pirksteina, Jerzy stał się przywódcą umiarkowanego odłamu husytów. Po śmierci króla Władysława w 1457, Jerzy został wybrany królem Czech 2 marca 1458. Aby umocnić swoją władzę, dążył do koronacji, co napotkało trudności z powodu niemożności uzyskania zgody biskupów.
W 1458 uzyskał wsparcie króla Węgier, co umożliwiło mu koronację 7 maja 1458 w Katedrze św. Wita w Pradze. Mimo to, jego rządy były utrudnione przez papieża Piusa II, który nie uznawał kompaktatów praskich, na których opierał się Jerzy. W 1462, w odpowiedzi na konflikt z papieżem, Jerzy uwięził legata kurią rzymską, co pogorszyło relacje Czech z Rzymem.
W międzyczasie, Jerzy dążył do stworzenia sojuszu antytureckiego, jednak jego starania nie przyniosły oczekiwanych rezultatów. W 1462 na zjeździe w Głogowie potwierdził nabytki Królestwa Polskiego na Śląsku.
Król Czech
Jerzy z Podiebradów miał wielu wrogów wśród katolickiej szlachty, a szczególnie opierał mu się Wrocław. Zmarł 22 marca 1471, pozostawiając po sobie złożoną spuściznę polityczną i religijną.
Upamiętnienie
Jerzy z Podiebradów jest pamiętany w Czechach, a wiele ulic i placów nosi jego imię. Jego postać jest także przedstawiana w dziełach sztuki.
