Jerzy Wołkowicki
Jerzy Wołkowicki (22 stycznia 1883 – 7 stycznia 1983) był polskim generałem brygady oraz komandorem porucznikiem Marynarki Wojennej Imperium Rosyjskiego. Uczestniczył w wojnie rosyjsko-japońskiej, I wojnie światowej, wojnie polsko-bolszewickiej oraz II wojnie światowej.
Życiorys
Wołkowicki urodził się w Proszewie w rodzinie agronoma Tadeusza i Marii z Muchlińskich. Po ukończeniu gimnazjum w Grodnie w 1901 roku studiował w Korpusie Morskim w Petersburgu. Służył na pancerniku „Imperator Nikołaj I” i brał udział w rejsie na pomoc Port Arturowi w czasie wojny rosyjsko-japońskiej. Po klęsce w bitwie pod Cuszimą sprzeciwił się kapitulacji, co przyniosło mu odznaczenie orderem św. Jerzego.
Po zakończeniu wojny, w 1918 roku, wstąpił do Armii Polskiej we Francji, a w 1919 roku przybył do Polski, gdzie zajął wysokie stanowiska w Wojsku Polskim, w tym dowódcy flotylli i dywizji piechoty.
W 1939 roku został powołany do służby czynnej, organizując dywizję piechoty, która walczyła podczas kampanii wrześniowej. Po kapitulacji oddziału, został wzięty do niewoli przez Armię Czerwoną.
Po wojnie osiedlił się w Walii, a następnie w polskim domu starców w Anglii, gdzie zmarł w 1983 roku.
Ocalenie z zbrodni katyńskiej
Wołkowicki był jednym z niewielu polskich generałów, którzy uniknęli zbrodni katyńskiej. Jego postawa w czasie bitwy pod Cuszimą mogła przyczynić się do ocalenia.
Awanse
- 1904 – miczman (podporucznik marynarki)
- 1907 – lejtnant (porucznik marynarki)
- 1913 – starszy lejtnant (kapitan marynarki)
- 1916 – kapitan II rangi (komandor porucznik)
- 1919 – pułkownik
- 1927 – generał brygady
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1976)
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
- Złoty Krzyż Zasługi (1929)
- Medal Niepodległości (1932)
- Order Świętego Jerzego (Imperium Rosyjskie)
Podsumowanie
Jerzy Wołkowicki był znaczącą postacią w historii Polski, odznaczając się odwagą i przywództwem w kluczowych momentach wojskowych. Jego życie i kariera są przykładem poświęcenia dla ojczyzny.
