Jerzy VII Fryderyk Henckel von Donnersmarck
Jerzy VII Fryderyk Henckel von Donnersmarck, baron i hrabia cesarstwa, był panem Tarnowskich Gór i Bytomia. Urodził się 26 sierpnia 1611 roku w Wiedniu, jako najmłodszy syn Łazarza II i Marii Jakuby von Bayr. Zmarł 9 maja 1671 roku w Wiedniu.
Życiorys
Władzę nad ziemią bytomską sprawował razem ze starszym bratem Gabrielem. W 1650 roku ogłosili, aby mieszkańcy Bytomia uczcili zakończenie wojny trzydziestoletniej. W 1659 roku zażądał, aby ciało samobójcy zostało pochowane przez kat, a nie duchownego. W 1660 roku zmienił wyrok w sprawie kary śmierci, a potem zadecydował o egzekucji przez spalenie na stosie.
Po śmierci ojca w 1664 roku otrzymał zamek w Świerklańcu i miasto Tarnowskie Góry, a dwa lata później także Bytom. W 1665 roku wydał przywilej, w którym zobowiązał się do przestrzegania praw swoich poddanych. W 1668 roku zezwolił na wydobycie rud w rejonie Borka, Radzionkowa i Stolarzowic, a w przypadku opóźnień nałożył kary na rzemieślników bytomskich.
Działalność Jerzego VII obejmowała również interwencje w sprawach lokalnych. W 1669 roku był obecny przy rozpatrywaniu sporu między proboszczem a właścicielem osady w Starych Tarnowicach. Jego rezydencja w Tarnowskich Górach gościła Karola, księcia Lotaryngii, kandydującego do polskiego tronu.
Jerzy VII zmarł 9 maja 1671 roku w Wiedniu, a jego grób prawdopodobnie znajduje się w Bytomiu, choć nie zachował się do dziś.
Rodzina
Był żonaty z Anną Heleną von Kaunitz. Mieli dwóch synów: Leona Ferdynanda i Karola Maksymiliana, którzy założyli dwie główne linie Hencklów, istniejące do dziś.
