Jerzy Urbankiewicz (23 czerwca 1915 – 11 sierpnia 2004) był polskim prawnikiem, pisarzem, dziennikarzem oraz oficerem kawalerii Wojska Polskiego i Armii Krajowej.
Życiorys
Ukończył Prywatne Gimnazjum Męskie w Łodzi, a następnie w latach 1934-1935 był słuchaczem Szkoły Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Grudziądzu, gdzie uzyskał 1. lokatę. W 1937 roku mianowano go podporucznikiem w korpusie oficerów rezerwy. Brał udział w kampanii wrześniowej 1939 roku, walcząc w 4 pułku Ułanów Zaniemeńskich. Po internowaniu w Litwie, współpracował z Kedywem Okręgu Wileńskiego AK, a od 1943 roku był jego dowódcą. Aresztowany przez NKWD w 1944 roku, spędził 12 lat w łagrze w Workucie. Po wojnie był aktywny w Stowarzyszeniu Pisarzy Polskich.
Urbankiewicz otrzymał wiele nagród, w tym Nagrodę Miasta Łodzi w 1995 roku oraz Medal Europy w 2000 roku. W 1999 roku awansowano go na podpułkownika rezerwy Wojska Polskiego. Zmarł w Łodzi i został pochowany na cmentarzu św. Anny.
Twórczość
Urbankiewicz był autorem książek dotyczących Łodzi i tematyki wojskowej. Jego najważniejsze dzieła to:
- Sukiennice nad Łódką, 1968
- Za płotem Paradyzu, 1969
- Prawie Pitaval, 1973
- Złotook, 1978
- Sezon w Łodzi nie zaszkodzi, 1978
- Śledztwo w sprawie Geo-2a, 1980
- Dwa stopnie Celsjusza, 1982
- Czerwone goździki stępiają wrażliwość, 1984
- Passe-partout w ciepłym kolorze, 1984
- Szmerek na widowni, 1984
- Gdzie są konie z tamtych lat, 1986
- Szabla zardzewiała…, 1991
- Trzeci dzień purgi, 1994
- Parchy Szwaby Goje, 1995
- Workuta, 1995
- Legenda Jazdy Polskiej, 1996–1997
Podsumowanie
Jerzy Urbankiewicz był nie tylko utalentowanym pisarzem, ale także osobą o bogatej historii wojskowej i literackiej. Jego prace pozostają ważnym elementem polskiej kultury literackiej, a jego życie odzwierciedla złożoność losów Polaków w XX wieku.
