„`html
Jerzy Szaniawski (10 lutego 1886 – 16 marca 1970) był polskim dramaturgiem, felietonistą i pisarzem, członkiem Polskiej Akademii Literatury. Znany jest przede wszystkim z serii opowiadań o profesorze Tutce.
Życiorys
Urodził się w Zegrzynku w rodzinie ziemiańskiej. Po ukończeniu gimnazjum w Warszawie studiował przyrodnicze, a także uczył się w Lozannie. Debiutował w 1912 roku na łamach „Kuriera Warszawskiego”, a jego sztuka Murzyn została wystawiona w 1917 roku. W latach 20. stworzył wiele znanych dramatów, takich jak Lekkoduch i Papierowy kochanek.
W 1933 roku został członkiem Polskiej Akademii Literatury. Po wybuchu II wojny światowej działał w ruchu oporu, a po wojnie, z powodu odmowy pisania w stylu socrealistycznym, nie mógł publikować ani wystawiać swoich prac przez kilka lat. Po odwilży w 1955 roku wznowił działalność literacką, jednak jego najlepsze lata twórcze miały już za sobą.
W 1955 roku zorganizowano mu jubileusz, a w 1962 roku ożenił się z malarką Anitą Szatkowską. Jerzy Szaniawski zmarł w 1970 roku i został pochowany na cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie.
Twórczość
Dramaty sceniczne
- Murzyn (1917)
- Papierowy kochanek (1920)
- Lekkoduch (1923)
- Łuczniczka (1959)
Sztuki radiowe
- Zegarek (1935)
- W lesie (1937)
Inne formy i wydawnictwa
- Miłość i rzeczy poważne (1924) – powieść
- Profesor Tutka i inne opowiadania (1954)
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1955)
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1934)
Upamiętnienie
- Ulica w Warszawie nosi imię Jerzego Szaniawskiego (1975)
- Rezerwat leśny w pobliżu dawnego dworku (1977)
- Teatr Dramatyczny w Płocku nosi imię Szaniawskiego (1980)
„`
