Jerzy Antoni Okulicz-Kozaryn
Jerzy Antoni Okulicz-Kozaryn (15 kwietnia 1931 – 15 września 2012) był wybitnym polskim archeologiem i prehistorykiem, profesorem Uniwersytetu Warszawskiego. Urodził się w Kaliszu jako syn pułkownika Jarosława Okulicz-Kozaryna i Zofii Zakrzewskiej. W rodzinie miał dwóch bratów: Lecha i Halinę.
Wykształcenie i kariera
Jerzy Okulicz-Kozaryn uzyskał stopień doktora w 1966 roku, a habilitację w 1971, na podstawie pracy dotyczącej pradziejów ziem pruskich. Przez wiele lat był związany z Uniwersytetem Warszawskim, gdzie prowadził badania naukowe i wykładał na Wydziale Historycznym.
Publikacje
Okulicz-Kozaryn był autorem wielu prac naukowych, w tym:
- Cmentarzysko z okresu rzymskiego, odkryte w miejscowości Bogaczewo, na przysiółku Kula, pow. Giżycko (Rocznik Olsztyński, 1958)
- Studia nad przemianami kulturowymi i osadniczymi w okresie rzymskim na Pomorzu Wschodnim, Mazowszu i Podlasiu (Archeologia Polski, 1970)
- Cmentarzysko z okresów późnolateńskiego i rzymskiego w Dobrzankowie, pow. Przasnysz (Materiały Starożytne i Wczesnośredniowieczne, 1972)
- Prowincje kulturowe strefy środkowoeuropejskiej w młodszym okresie przedrzymskim i w okresie wpływów rzymskich (Problemy kultury wielbarskiej, 1981, wspólnie z Kazimierzem Godłowskim)
- Prahistoria ziem polskich, tom 5 (1981, współautorstwo)
- Centrum kulturowe z pierwszych wieków naszej ery u ujścia Wisły (Barbaricum, 1992)
Upamiętnienie
Jerzy Okulicz-Kozaryn został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski i spoczywa na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.
