„`html
Jerzy Grodyński
Jerzy Grodyński (ur. 1883, zm. 28 grudnia 1918 we Lwowie) był instruktorem skautowym i jednym z pionierów skautingu oraz harcerstwa polskiego. W 1918 roku pełnił funkcję kierownika mobilizacyjnego Polskich Kadr Wojskowych we Lwowie oraz członka Naczelnej Komendy Obrony Lwowa.
Życiorys
Grodyński studiował architekturę we Lwowie, gdzie angażował się w działalność organizacji studenckich i niepodległościowych, takich jak „Sokół” czy „Eleusis”. W latach 1911-1912 propagował ideę skautingu, organizując odczyty i kursy skautowe. W 1911 roku przy „Sokole” w Lwowie powstała Naczelna Komenda Skautowa, do której należał jako jeden z członków.
W Warszawie współpracował z młodszym skautingiem, co doprowadziło do utworzenia warszawskiej Naczelnej Komendy Skautowej. W Krakowie działał jako drużynowy 4 Krakowskiej Drużyny Harcerzy i w 1918 roku był komendantem lokalnym skautów. Organizował również Milicję Obywatelską, będącą pierwowzorem późniejszej Policji Państwowej.
W lutym 1918 roku został powołany do wojska austriackiego, gdzie służył jako lekarz i porucznik. W listopadzie tego roku brał udział w obronie Lwowa podczas wojny polsko-ukraińskiej, organizując działania skautów oraz Sokoła. Pełnił także rolę szefa Intendentury Naczelnej Komendy Wojska Polskiego.
Po jego śmierci, kapitan Jerzy Grodyński został uhonorowany pośmiertnie. Jego pogrzeb odbył się 10 kwietnia 1920 roku we Lwowie, a następnie jego szczątki przeniesiono do Krakowa.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari – pośmiertnie (dekoracja 17 kwietnia 1921)
- Krzyż Niepodległości – pośmiertnie (4 listopada 1933)
Upamiętnienie
Jerzy Grodyński został upamiętniony na tablicy Pomnika Obrońców Lwowa oraz patronem jednej z ulic Lwowa. Jego imieniem nazwano także IV Drużynę Harcerzy w Krakowie oraz 10 Łódzką Drużynę Harcerzy „Serviam”.
„`
