Jemioła pospolita (Viscum album)
Jemioła pospolita, znana również jako jemioła biała, to roślina półpasożytnicza z rodziny sandałowcowatych, występująca w Europie oraz w Azji. Choć prowadzi fotosyntezę, pobiera wodę i sole mineralne od drzew, na których rośnie. Jemioła ma znaczenie zarówno w medycynie, jak i w tradycji kulturowej.
Budowa
Roślina charakteryzuje się:
- Łodygą: Zieloną, rozgałęzioną, niekorkowaciejącą.
- Korzeniami: System ssawkowy, który penetruje tkanki drzewa-gospodarza, dostarczając niezbędne substancje.
- Liśćmi: Grube, skórzaste, długości od 2 do 8 cm, szerokości od 0,5 do 2 cm, o całobrzegich brzegach.
Jemioła preferuje drzewa powyżej 20. roku życia i rośnie najlepiej na glebach bogatych w węglan wapnia. Zwiększone zasiedlenie młodszych drzewostanów obserwuje się w wyniku deficytu wody w lasach.
Wpływ na drzewa-gospodarzy
Choć jemioła prowadzi fotosyntezę, jej wpływ na drzewa jest większy, niż wcześniej sądzono. W okresach suszy otwarte aparaty szparkowe mogą prowadzić do większego deficytu wody u drzewa-gospodarza. Jemioła pobiera również część produktów fotosyntezy, co może wynosić od 23 do 45% węgla.
Zastosowanie
Roślina lecznicza
Jemioła ma długą historię zastosowania w medycynie, znana była już w III wieku p.n.e. Działa pomocniczo w leczeniu nadciśnienia, obniżając ciśnienie krwi. W farmacji produkuje się preparaty, takie jak „Cardiosan” i „Sklerosan”.
Inne zastosowania
- Pędy i liście są spożywane przez zwierzęta, takie jak kozy i owce.
- W starożytnym Rzymie kleisty miąższ owoców wykorzystywano w pułapkach.
Uprawa
Jemioła nie jest uprawiana, lecz można ją rozmnożyć, umieszczając rozgniecione owoce na gałęziach drzew łatwo kolonizowanych przez tę roślinę. Najlepsze wyniki osiąga się, sadząc nasiona na dolnej stronie gałęzi dębów.
Bibliografia
Henryk Różański. „Jemioła – Viscum raz jeszcze”. Medycyna dawna i współczesna.
