Jednostka ognia
Jednostka ognia to ustalona liczba sztuk amunicji przypisana do danego rodzaju broni, wyposażenia lub pojazdu bojowego. W praktyce liczba ta zwykle odpowiada liczbie jarzm amunicyjnych lub pojemności magazynków i taśm. Definicja ta była stosowana w ramach Układu Warszawskiego oraz w Wojsku Polskim II RP, gdzie jednostka ognia odnosiła się do przeciętnego zużycia amunicji na dobę walki, co jest tożsame z definicją DOS (Day of Supply) w NATO.
Przykłady jednostek ognia
- Broń strzelecka
- Karabinek AKM (7,62 mm):
- 255 naboi z pociskiem PS
- 45 naboi z pociskiem T45
- Razem: 300 naboi
- Karabin maszynowy PK (7,62 mm):
- 700 naboi z pociskiem PS
- 100 naboi z pociskiem ZB-46
- 200 naboi z pociskiem T46
- Razem: 1000 naboi
- Karabin maszynowy PKS (7,62 mm):
- 1400 naboi z pociskiem PS
- 200 naboi z pociskiem ZB-46
- 400 naboi z pociskiem T46
- Razem: 2000 naboi
- Karabinek AKM (7,62 mm):
- Czołgi
- PT-76:
- 40 nabojów do działa
- 1000 naboi do karabinu maszynowego
- T-34/76:
- 100 nabojów do działa
- 3150 naboi do karabinu maszynowego
- T-55U:
- 100 mm: 45 naboi
- 7,62 mm: 3500 naboi
- 12,7 mm: 200 naboi
- BWP-1:
- 73 mm: 40 naboi
- ppk 9M14M: 4 pociski
- 7,62 mm: 2000 naboi
- PT-76:
Bibliografia
- Instrukcja: „Normy jednostek ognia amunicji wojsk lądowych Uzbr.2437/86”
Kategoria: Logistyka (wojsko)
