JB-2 Loon
JB-2 Loon (pol. Nur) to amerykański odrzutowy samolot-pocisk, który jest wierną kopią niemieckiego pocisku V-1. Prace nad jego opracowaniem rozpoczęto po przechwyceniu szczątków V-1 w lipcu 1944 roku.
Specyfikacja techniczna
- Długość: 8,26 m
- Średnica: 86 cm
- Masa: 2270 kg
- Rozpiętość: 5,38 m
- Napęd: silnik pulsacyjny Ford PJ31-F-1
- Prędkość: 685 km/h
- Zasięg: 240 km
- Naprowadzanie: radiokomendowe
- Głowica: konwencjonalna z materiałem wybuchowym (masa głowicy: 900 kg)
Historia i rozwój
JB-2 miał być niemal identyczny z niemieckim pierwowzorem, z uwzględnieniem kilku istotnych zmian. W amerykańskiej wersji zastosowano silnik pulsacyjny PJ31-F-1 oraz cztery rakietowe silniki startowe na paliwo stałe, zamiast niebezpiecznej katapulty rakietowej używanej przez Niemców. Dodatkowo, niektóre egzemplarze przystosowano do wystrzeliwania z bombowców B-17 Flying Fortress. W późniejszej wersji zmieniono system naprowadzania z zegarowego na radarowy system zdalnego sterowania.
Zamówienia i zastosowanie
Początkowo amerykańskie wojska lądowe planowały zamówić 75 tysięcy pocisków, jednak ostatecznie złożono zamówienie na 12 tysięcy sztuk, które miały być użyte w kampanii bombowej przed desantem na Japonię. Po zakończeniu II wojny światowej zamówienie zostało odwołane, a wyprodukowano około półtora tysiąca sztuk. Wyprodukowane pociski były używane do badań nad pociskami manewrującymi, oznaczonymi jako LTV-1.
Marynarka wojenna również wykazywała zainteresowanie JB-2, planując wyposażenie swoich lotniskowców eskortowych w wyrzutnie tego pocisku i opracowanie wersji do wystrzeliwania z okrętów podwodnych. Ostatecznie testy pocisków zakończono w 1948 roku (armia) i 1950 roku (marynarka), jednak nigdy nie weszły one do służby i zostały zastąpione przez krajowe konstrukcje, takie jak pociski manewrujące typu Regulus.
Linki zewnętrzne
- Kategoria: Amerykańska broń rakietowa
