Janusz Julian Głuchowski, ps. „Janusz” (1888-1964), był generałem dywizji Wojska Polskiego. Urodził się 6 sierpnia 1888 roku w Bukowej.
Życiorys
Głuchowski uczęszczał do gimnazjum w Częstochowie, gdzie angażował się w działalność niepodległościową. W 1905 roku wstąpił do Organizacji Bojowej PPS, a po aresztowaniu udał się do Belgii, gdzie studiował na Politechnice w Leodium. W 1912 roku ukończył oficerską szkołę Związku Strzeleckiego.
W 1914 roku był komendantem plutonu, a w 1916 roku awansował na rotmistrza. Służył w 1 pułku ułanów Legionów Polskich i po kryzysie przysięgowym w 1917 roku był internowany. Po wojnie, w listopadzie 1918 roku, utworzył 3 pułk ułanów, przekształcony w 7 pułk ułanów lubelskich. W 1920 roku został pułkownikiem i dowodził I Brygadą Jazdy, odnosząc sukcesy w bitwie pod Zasławiem.
W latach 1924-1925 studiował w Centrum Wyższych Studiów Wojskowych. W 1927 roku awansował na generała brygady i objął dowództwo 4 Dywizji Kawalerii. W 1935 roku został I wiceministrem spraw wojskowych.
Podczas września 1939 roku wydał rozkaz utworzenia Dowództwa Obrony Warszawy. Internowany w Rumunii, po wojnie dotarł do Londynu, gdzie zyskał tytuł generała do zleceń Naczelnego Wodza. W 1943 roku został dowódcą Jednostek Wojska w Wielkiej Brytanii, a w 1945 roku awansował na generała dywizji.
Na emigracji był prezesem Instytutu Józefa Piłsudskiego i Koła Generałów. Zmarł 11 czerwca 1964 roku w Londynie i został pochowany na Cmentarzu Brompton.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari
- Krzyż Niepodległości z Mieczami
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
- Krzyż Walecznych (trzykrotnie)
- Złoty Krzyż Zasługi (dwukrotnie)
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Wielki Oficer Orderu Gwiazdy Rumunii
- Order Krzyża Orła II klasy (Estonia)
- Krzyż Komandorski Orderu Łaźni (Wielka Brytania)
- Krzyż Kawalerski Orderu Legii Honorowej (Francja)
