„`html
Jan Zachwatowicz
Jan Zachwatowicz (ur. 4 marca 1900 w Gatczynie, zm. 18 sierpnia 1983 w Warszawie) był polskim architektem i profesorem Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej. Był znawcą historii architektury polskiej oraz Generalnym Konserwatorem Zabytków w latach 1945–1957.
Życiorys
Ukończył gimnazjum w Petersburgu, gdzie studiował w Instytucie Inżynierii Cywilnej i uczestniczył w wykładach w Instytucie Sztuki. Był członkiem wielu organizacji, w tym Polskiej Akademii Nauk i Międzynarodowej Rady Ochrony Zabytków ICOMOS. W 1971 roku włączył się w prace Obywatelskiego Komitetu Odbudowy Zamku Królewskiego w Warszawie.
Zachwatowicz był autorem koncepcji odbudowy Starego Miasta w Warszawie, co przyniosło międzynarodowe uznanie i wpis na listę UNESCO. Był także współautorem projektu odbudowy archikatedry św. Jana.
W 1946 roku aktywnie uczestniczył w dyskusjach dotyczących powojennej odbudowy Polski, a w 1964 roku podpisał Kartę Wenecką, definiującą zasady konserwacji zabytków.
Wybrane publikacje
- Ochrona Zabytków w Polsce (1965)
- Architektura Polska (1967)
- Katedra Gnieźnieńska (1968)
- Sztuka Polska Przedromańska i Romańska do schyłku XIII w. (1971)
- Zamek Królewski w Warszawie (1972)
Życie prywatne
Jan Zachwatowicz był dwukrotnie żonaty. Jego pierwszą żoną była Maria, a drugą Izabela Kunińska. Miał dwie córki: Krystynę, która została scenografką i Katarzynę, śpiewaczkę operową.
Ordery i odznaczenia
- Order Sztandaru Pracy I klasy (1954)
- Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski
- Krzyż Walecznych (1939)
- Złoty Krzyż Zasługi (dwukrotnie: 1938)
- Medal 10-lecia Polski Ludowej (1955)
Nagrody
- Państwowa Nagroda Artystyczna I stopnia (1950)
- Honorowa Nagroda SARP (1971)
- Nagroda Europejska za Ochronę Zabytków (2021)
Pochówek
Jan Zachwatowicz zmarł w Warszawie i został pochowany na cmentarzu Powązkowskim.
„`
