Jan VII Gramatyk
Jan VII Gramatyk, znany również jako Ιωάννης Ζ’ Γραμματικός, był ekumenicznym patriarchą Konstantynopola w latach 836–843. Jego życie i dokładna data śmierci pozostają nieznane.
Kariera i działalność
Po objęciu władzy przez cesarza Leona V, Jan VII wspierał ikonoklastyczne stronnictwo, współpracując z Antonim Kassimatesem. W 814 roku, na polecenie cesarza, przygotował dokument teologiczny, który uzasadniał walkę z kultem obrazów. Dokument ten został zaprezentowany podczas synodu w 815 roku, gdzie podjęto decyzję o zniesieniu postanowień soboru nicejskiego II z 787 roku, który zezwalał na kult obrazów.
Jan został patriarchą w 836 roku po powrocie z misji do kalifa Mutasima w Bagdadzie. Po śmierci cesarza Teofila w 842 roku, zmiana orientacji politycznej w cesarstwie doprowadziła do jego procesu sądowego i usunięcia z urzędu, najprawdopodobniej w 843 roku. Nowy patriarcha Metody I potępił działalność Jana, a ten, odmawiając wyparcia się swoich poglądów, schronił się w klasztorze, gdzie spędził ostatnie lata życia.
Pochodzenie i osiągnięcia
Jan VII, noszący przezwisko Morocharzanius, miał ormiańskie korzenie. W Bizancjum, dzięki wielonarodowości, przedstawiciele różnych nacji mieli możliwości awansu społecznego. Jan, posiadający gruntowną wiedzę teologiczną i prawną, zyskał przydomek Gramatyk, co oznacza „uczony”. Był autorem licznych dzieł z zakresu teologii, prawa oraz gramatyki języka greckiego.
Rok śmierci Jana VII Gramatyka pozostaje nieznany.
