Jan Styka
Jan Styka (1858-1925) był polskim malarzem i ilustratorem książkowym, znanym z twórczości w zakresie obrazów historycznych, religijnych oraz panoram. Urodził się we Lwowie, jako syn Czecha i austriackiego oficera.
Życiorys
Styka kształcił się w Akademii Sztuk Pięknych w Wiedniu, a następnie w Rzymie, Paryżu i Krakowie, gdzie studiował pod okiem Jana Matejki. Po ukończeniu nauki osiedlił się we Lwowie, a następnie mieszkał w Kielcach, Paryżu i na wyspie Capri we Włoszech. Był aktywny w polskim życiu artystycznym, uczestnicząc w pielgrzymkach. Zmarł w Rzymie, pozostawiając po sobie dwóch synów, również artystów, oraz trzy córki.
Twórczość
Jan Styka tworzył różnorodne obrazy, w tym panoramy, portrety i dzieła o tematyce religijnej. Jego najbardziej znane prace to:
- Panorama Racławicka (1894) – współpraca z Wojciechem Kossakiem, obecnie we Wrocławiu.
- Panorama Siedmiogrodzka (1897) – zachowane fragmenty w Polsce, USA i Wielkiej Brytanii.
- Golgota (1896) – uznawana za największy obraz religijny, obecnie w Forest Lawn Memorial Park, Kalifornia.
- Męczeństwo Chrześcijan w Cyrku Nerona.
Portrety i obrazy religijne
Wśród jego portretów wyróżniają się:
- Portret Ignacego Jana Paderewskiego (1910).
- Portret Kazimierza Pułaskiego.
Obrazy religijne to m.in.:
- Regina Poloniae (Matka Boska błogosławiąca).
- Chrystus rozdający chleb rzeszom.
- Chrystus nad Jerozolimą.
Inne ważne dzieła
Wśród innych prac Styki znajdują się:
- Polonia – wielkoformatowy obraz przedstawiający Polskę, zaprezentowany w 1891 roku.
- Ilustracje do książek Sienkiewicza, w tym Quo vadis.
- „Polska wyzwolona” (1919).
- „Biały orzeł polski na froncie francuskim”.
Bibliografia
- Broniewski, B. (2010). Poland Adieu. From Privilege to Peril.
- Małaczyński, A. (1930). Jan Styka (szkic biograficzny).
