„`html
Jan Seweryn Sokołowski
Jan Seweryn Sokołowski (ur. 28 sierpnia 1904 we Lwowie, zm. 2 grudnia 1953 w Warszawie) był polskim malarzem oraz taternikiem. Jego ojciec, Stanisław Sokołowski, był znanym specjalistą w dziedzinie leśnictwa, a matka, Agnieszka z Walczaków, miała piątkę dzieci, w tym Jana.
Życiorys
Sokołowski uczęszczał do gimnazjum w Zakopanem, gdzie zdał maturę w 1924 roku. Studiował malarstwo na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, pod kierunkiem Felicjana Kowarskiego, a następnie kontynuował naukę we Włoszech i Francji. W 1946 roku został profesorem warszawskiej ASP.
W jego twórczości dominowały pejzaże i portrety, z wieloma dziełami związanymi z Zakopanem i Tatrami. Do jego najważniejszych prac zaliczają się:
- Dolina Jaworzynki (1941)
- Krajobraz zakopiański (1943–44)
- Portret Karola Szymanowskiego (1952)
- Kostka Napierski z góralami (1951)
Był również autorem mozaiki nad wejściem do hotelu „Giewont” oraz polichromii w domu wczasowym „Halny”. W Warszawie stworzył m.in. zegar mozaikowy na Mariensztacie oraz plafon w Teatrze Narodowym. W 1953 roku otrzymał Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski oraz nagrodę państwową II stopnia.
Taternictwo
W latach 20. XX wieku Sokołowski aktywnie uprawiał taternictwo. Udało mu się m.in. powtórzyć przejście północnej ściany Koziego Wierchu oraz zrealizować pierwsze zimowe przejście Orlich Turniczek i Buczynowych Czub w 1925 roku, wspólnie z bratem Stanisławem.
Rodzina i śmierć
Od 9 listopada 1936 roku był mężem Ireny z Piekarskich. Zmarł w Warszawie i został pochowany na Cmentarzu Zasłużonych na Pęksowym Brzyzku w Zakopanem.
Bibliografia
- Janina Żórawska, Sokołowski, Wydawnictwo Sztuka, 1957.
Linki zewnętrzne
„`
