„`html
Jan Śliwiński – Krótkie Życiorys
Jan Śliwiński (27 grudnia 1921 – 18 sierpnia 2009) był generałem dywizji ludowego Wojska Polskiego, doktorem nauk wojskowych oraz działaczem społecznym. Urodził się w Stanisławowie jako syn Stanisławy i Marcina, kolejarza PKP. Po wybuchu II wojny światowej zgłosił się do wojska, a następnie służył w Armii Czerwonej.
Kariera wojskowa
W 1943 roku awansował na podporucznika, a w kolejnych latach zdobywał kolejne stopnie wojskowe. Jego kariera obejmowała:
- 1944 – porucznik
- 1944 – kapitan
- 1945 – major
- 1946 – podpułkownik
- 1950 – pułkownik
- 1954 – generał brygady
- 1962 – generał dywizji
Śliwiński brał udział w kluczowych bitwach, w tym obronnych walkach nad Wisłą oraz operacji berlińskiej. Po wojnie pełnił różne funkcje w Wojsku Polskim, w tym zastępcy komendanta Oficerskiej Szkoły 1 Armii WP oraz dowódcy 12 Korpusu Armijnego.
Życie po wojnie
W latach 1978-1982 był ambasadorem PRL w Wietnamie. Po zakończeniu kariery wojskowej w 1987 roku, aktywnie uczestniczył w działalności społecznej, będąc członkiem PZPR i przewodniczącym Komisji Braterstwa Broni.
Publikacje
Jan Śliwiński był autorem kilku publikacji, w tym:
- Z kroniki bojowych dni (1962)
- Taktyka 4 Dywizji w minionej wojnie (1965)
- Moja pierwsza akademia (1974)
Życie prywatne
Jan Śliwiński mieszkał w Warszawie, był żonaty z Zofią Śliwińską, z którą miał trzech synów. Zmarł w 2009 roku i został pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie.
Odznaczenia
W ciągu swojej kariery otrzymał liczne odznaczenia, w tym:
- Order Czerwonego Sztandaru (dwukrotnie)
- Medal „Za zdobycie Berlina”
- Medale jubileuszowe ZSRR za zwycięstwo w II wojnie światowej
„`
