Jan Safarewicz
Jan Safarewicz (ur. 8 lutego 1904 w Dyneburgu, zm. 9 kwietnia 1992 w Krakowie) był polskim językoznawcą oraz profesorem Uniwersytetu Jagiellońskiego. Był członkiem Polskiej Akademii Nauk i uznawany za wybitnego filologa klasycznego.
Życiorys
Safarewicz urodził się w rodzinie z tradycjami akademickimi. Po ukończeniu Gimnazjum im. Króla Zygmunta Augusta w Wilnie, studiował językoznawstwo i filologię klasyczną na Uniwersytecie Wileńskim, gdzie uzyskał doktorat w 1927 roku. Następnie kontynuował naukę w Paryżu, a w 1932 roku habilitował się na Uniwersytecie Wileńskim.
W 1935 roku przeniósł się na Uniwersytet Jagielloński, gdzie objął kierownictwo Katedry Językoznawstwa Indoeuropejskiego. Po wojnie kontynuował działalność akademicką, kierując Katedrą Językoznawstwa Ogólnego oraz pełniąc funkcje dziekana Wydziału Filologicznego. Był także redaktorem naczelnym czasopism naukowych.
Od 1945 roku był członkiem Polskiej Akademii Umiejętności, a później Polskiej Akademii Nauk. W ciągu swojej kariery Safarewicz był autorem wielu prac naukowych oraz otrzymał liczne odznaczenia.
Najważniejsze dzieła
- Gramatyka historyczna języka łacińskiego (część 1 i 2)
- Zarys gramatyki historycznej języka łacińskiego (1953)
- Studia językoznawcze (1967)
- Zarys historii języka łacińskiego (1986)
Ordery i odznaczenia
- Order Sztandaru Pracy I klasy
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1962)
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1954)
- Medal Niepodległości (1937)
- Medal 10-lecia Polski Ludowej (1955)
- Medal Komisji Edukacji Narodowej
- Medal im. Mikołaja Kopernika PAN (1977)
Podsumowanie
Jan Safarewicz pozostaje znaczącą postacią w polskim językoznawstwie, a jego prace przyczyniły się do rozwoju badań nad językiem łacińskim oraz indoeuropejskim. Zmarł w Krakowie, a jego dziedzictwo naukowe trwa do dziś.
