Jan Paweł Woronicz
Jan Paweł Woronicz (28 czerwca 1757 – 6/7 grudnia 1829) był polskim duchownym rzymskokatolickim, poetą i mówcą. Urodził się na Wołyniu jako syn Piotra i Magdaleny Woroniczów. W młodości uczył się u jezuitów, a po kasacie zakonu w 1773 roku został wyświęcony na księdza diecezjalnego. Ukończył Akademię Wileńską, zdobywając tytuł doktora obojga praw.
Kariera duchowna i publiczna
Woronicz pełnił różne funkcje w Kościele i administracji. Był proboszczem w Liwie, a następnie w Powsinie. W latach 1806-1812 był członkiem Izby Najwyższej Wojennej i Administracji Publicznej, a po utworzeniu Księstwa Warszawskiego w 1808 roku zasiadł w Radzie Stanu. W 1815 roku cesarz Aleksander I mianował go biskupem diecezjalnym krakowskim.
Arcybiskup Warszawski
W 1827 roku Woronicz został arcybiskupem metropolitą warszawskim i prymasem Królestwa Polskiego. W 1829 roku przewodniczył koronacji cesarza Mikołaja I. W tym samym roku zmarł w Wiedniu, a jego pogrzeb w Krakowie na Wawelu był manifestacją patriotyczną.
Twórczość
Jako poeta, Woronicz zasłynął z utworów takich jak:
- Zjawienie Emilki (1796/1797)
- Świątynia Sybilli (1801)
- Hymn do Boga (1805)
Był również uznawany za wybitnego homiletyka, porównywanego z Piotrem Skargą.
Odznaczenia
Woronicz był odznaczony Orderem Świętego Stanisława I klasy w 1815 roku oraz Orderem Orła Białego w 1829 roku.
Podsumowanie
Jan Paweł Woronicz pozostawił trwały ślad w historii Kościoła katolickiego w Polsce, a także w literaturze i retoryce. Jego życie było pełne zaangażowania w sprawy religijne i publiczne, co czyni go jedną z istotnych postaci swojej epoki.
