Jan Ewangelista Nowicki
Jan Ewangelista Nowicki (25 grudnia 1894 – 14 sierpnia 1973) był polskim duchownym katolickim, biskupem tytularnym Pupiany oraz administratorem apostolskim polskiej części archidiecezji lwowskiej z siedzibą w Lubaczowie.
Życiorys
Urodził się w Kołomyi w rodzinie rzemieślniczej. Po ukończeniu szkoły średniej w 1914 roku, rozpoczął studia w seminarium duchownym we Lwowie. W latach 1915-1919 studiował na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Lwowskiego i przyjął święcenia kapłańskie 29 maja 1919.
Nowicki pracował jako wikariusz w różnych parafiach, a w 1924 roku wyjechał do Rzymu na studia z zakresu prawa kanonicznego. W 1927 obronił doktorat, a następnie wrócił do Lwowa, gdzie pełnił różne funkcje w parafiach oraz w kurii archidiecezjalnej. W 1937 roku rozpoczął wykłady na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Lwowskiego.
Po II wojnie światowej, w 1945 roku, lwowskie seminarium przeniesiono do Kalwarii Zebrzydowskiej, gdzie Nowicki został rektorem. W 1950 roku rozpoczął pracę na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim jako profesor nadzwyczajny. Mimo wyboru na rektora KUL w 1951, nie uzyskał zatwierdzenia od władz państwowych, co skłoniło go do pracy w Sądzie Biskupim w Lublinie oraz prowadzenia wykładów z prawa kanonicznego.
W latach 1964-1968 pełnił funkcję wikariusza kapitulnego archidiecezji lwowskiej, a w 1968 roku został mianowany biskupem tytularnym Pupiany oraz administratorem apostolskim. Był autorem wielu publikacji z zakresu prawa kanonicznego, a jego prace ukazywały się w „Gazecie Kościelnej” oraz w formie maszynopisów. Cieszył się opinią dobrego wykładowcy.
Jan Nowicki zmarł na zawał serca i został pochowany w Lubaczowie.
Bibliografia
- Marian Rechowicz, Jan Ewangelista Nowicki, w: Polski Słownik Biograficzny, tom XXIII, 1978
