„`html
Jan Hoffman
Jan Hoffman (11 czerwca 1906 – 25 października 1995) był wybitnym polskim pianistą, pedagogiem oraz rektorem Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Krakowie.
Życiorys
Urodził się w Krakowie w rodzinie Juliusza i Reginy z Kleinów. Po ukończeniu Gimnazjum św. Jacka w Krakowie w 1924 roku, kształcił się w Konserwatorium Towarzystwa Muzycznego pod okiem m.in. Józefa Śliwińskiego i Wiktora Łabuńskiego, uzyskując dyplom w 1928 roku. Następnie studiował w Berlinie u Egona Petriego oraz pracował jako pedagog w Lwowie.
W latach 1931-1933 był profesorem w krakowskim konserwatorium. W czasie II wojny światowej prowadził tajne nauczanie, ukrywając się przed gestapo. Po wojnie był jednym z założycieli Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Krakowie, gdzie pełnił różne funkcje, w tym rektora w latach 1966-1968.
Hoffman był również pedagogiem w Helsinkach oraz Weimarze, a jego uczniami byli znani pianiści, m.in. Władysław Kędra i Marek Drewnowski. W latach 1926-1968 współpracował z Polskim Radiem, a także był jurorem wielu konkursów pianistycznych, w tym Konkursu Chopinowskiego.
W swojej karierze koncertował jako solista i kameralista, wykonując utwory zarówno polskich kompozytorów, jak i klasyków. Współpracował z wieloma uznanymi dyrygentami oraz orkiestrami. Poza działalnością pedagogiczną zajmował się edytorstwem, przygotowując do wydania ponad 150 pozycji muzycznych.
Zmarł w 1995 roku w Krakowie, gdzie został pochowany na cmentarzu Rakowickim.
Ordery i odznaczenia
- Order Sztandaru Pracy I klasy
- Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1980)
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
- Odznaka tytułu honorowego Zasłużony Nauczyciel PRL
Nagrody
- Państwowa Nagroda Artystyczna I stopnia (1950)
- Nagroda Ministra Kultury i Sztuki I stopnia (1964, 1968, 1986)
Bibliografia
- Encyklopedia muzyczna PWM. Część biograficzna, tom IV, Polskie Wydawnictwo Muzyczne, Kraków 1993.
Linki zewnętrzne
„`
