Jan Górny (17 stycznia 1933 – 13 lipca 2018) był polskim hokeistą na trawie, bramkarzem oraz trenerem. Urodził się w Gnieźnie i zmarł w Poznaniu.
Życiorys
Jan Górny był synem Zbigniewa i Anny Górnych. W 1965 roku ukończył Technikum Mechaniczno-Elektryczne w Poznaniu, zdobywając zawód technika mechanika. Jego największe osiągnięcia sportowe związane były z hokejem na trawie, choć uprawiał także inne dyscypliny sportowe, takie jak hokej na lodzie, piłka nożna, piłka ręczna, lekkoatletyka oraz szybownictwo.
W latach 1954–1969 grał w Warcie Poznań, zdobywając pięć tytułów mistrza Polski na otwartym stadionie (1963, 1965, 1967, 1968, 1969) oraz dwa w halowym hokeju (1963, 1967). Reprezentował Polskę w 34 meczach, w tym podczas igrzysk olimpijskich w Rzymie w 1960 roku, gdzie Polska zajęła 12. miejsce.
Po zakończeniu kariery zawodniczej w 1970 roku, Górny uzyskał uprawnienia trenerskie i prowadził Wartę Poznań do kolejnych tytułów mistrzowskich (1972, 1973, 1975). W latach 1976–1978 trenował Pocztowca Poznań. Otrzymał tytuł Zasłużonego Mistrza Sportu oraz Brązowy Medal za Wybitne Osiągnięcia Sportowe.
Życie prywatne
Jan Górny był żonaty z Haliną Wielgosz, która uprawiała siatkówkę i koszykówkę w Warcie Poznań. Miał jednego syna, Romualda. Po śmierci został pochowany na Cmentarzu Junikowo w Poznaniu.
Osiągnięcia sportowe
- Mistrz Polski na otwartym stadionie: 5 razy
- Mistrz Polski w hokeju halowym: 2 razy
- Udział w igrzyskach olimpijskich: Rzym 1960
- Tytuł Zasłużonego Mistrza Sportu
- Brązowy Medal za Wybitne Osiągnięcia Sportowe
Jan Górny pozostaje w pamięci jako wybitny sportowiec i trener, którego osiągnięcia wpisały się w historię polskiego hokeja na trawie.
