Jan Górny – Krótka Biografia
Jan Górny (1907-1945) był polskim bokserem, który odniósł znaczące sukcesy zarówno w boksie amatorskim, jak i zawodowym. Urodził się 14 sierpnia 1907 roku w Gliwicach, a zmarł 7 maja 1945 roku w Orglandes.
Sukcesy Amatorskie
Górny rozpoczął karierę bokserską w 1922 roku, a jego największym osiągnięciem w boksie amatorskim było wystąpienie na igrzyskach olimpijskich w Amsterdamie w 1928 roku, gdzie dotarł do ćwierćfinału. W 1930 roku zajął 4. miejsce na mistrzostwach Europy w Budapeszcie.
W swojej karierze amatorskiej zdobył cztery tytuły mistrza Polski:
- 1926 – w wadze koguciej
- 1928 – w wadze piórkowej
- 1929 – w wadze piórkowej
- 1930 – w wadze piórkowej
Górny reprezentował Polskę siedem razy, osiągając cztery zwycięstwa i trzy porażki. Dwukrotnie znalazł się w pierwszej dziesiątce Plebiscytu „Przeglądu Sportowego” (1928 – 10. miejsce, 1929 – 9. miejsce).
Kariery Zawodowa
Po zakończeniu kariery amatorskiej Górny przeszedł na boks zawodowy w 1931 roku, występując głównie w wadze lekkiej. Według różnych źródeł stoczył około 31 do 40 walk zawodowych, z czego 17 wygrał, 5 zremisował i 9 przegrał. Był oficjalnym mistrzem Polski wagi lekkiej, a swoje tytuły zdobywał w walkach z:
- Teodorem Wochnikiem (1931 – zwycięstwo na punkty)
- Romanem Strużyną (1933 – zwycięstwo przez przewagę)
- Alfredem Wrazidło (1939 – zwycięstwo przez przewagę)
W swoim dorobku miał również zwycięstwa nad niemieckimi mistrzami, takimi jak Harry Stein i Fritz Reppel.
Okres II Wojny Światowej
W czasie II wojny światowej Górny został wcielony do Wehrmachtu. Został ciężko ranny podczas walk we Francji i zmarł w amerykańskim szpitalu.
Podsumowanie
Jan Górny był utalentowanym bokserem, który osiągnął wiele sukcesów zarówno na arenie krajowej, jak i międzynarodowej. Jego kariera sportowa została przerwana przez tragiczne okoliczności wojenne.
