Jan Golka
Jan Golka (ps. „Klemens”, „Łukasz”), urodził się 18 marca 1918 roku w Permie, a zmarł 23 czerwca 1973 roku w Kielcach. Był członkiem Narodowych Sił Zbrojnych (NSZ) oraz Narodowego Zjednoczenia Wojskowego (NZW), a także poetą, malarzem i scenografem teatralnym.
W 1920 roku rodzina Golków powróciła z Rosji do Polski, osiedlając się w Kielcach. Po ukończeniu Gimnazjum im. Śniadeckich w 1939 roku, Jan rozpoczął służbę wojskową w Szkole Podchorążych Artylerii Konnej. Plany studiowania na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej pokrzyżował wybuch II wojny światowej. Po klęsce w wojnie obronnej wrócił do Kielc i kontynuował podziemne studia.
W połowie 1943 roku Golka włączył się w działalność konspiracyjną, a w listopadzie objął funkcję zastępcy szefa Oddziału VI (propaganda) Okręgu Kieleckiego NSZ. Po rozłamie w NSZ w 1944 roku, został szefem Oddziału VI KG NSZ-ZJ oraz redaktorem pism „Nowa Polska” i „Chrobry Szlak”. Jego działalność trwała do stycznia 1945 roku. Po wkroczeniu wojsk radzieckich, obawiając się aresztowania, wyjechał do Poznania, gdzie jednak został aresztowany przez NKWD i wywieziony na Wschód.
Golka powrócił do Polski w listopadzie 1945 roku, angażując się w działalność podziemia niepodległościowego oraz rozpoczynając studia. W styczniu 1946 roku został szefem Oddziału VI KG NZW, jednak w kwietniu tego samego roku został ponownie aresztowany. Po półtorarocznym śledztwie, w 1948 roku, skazano go na 12 lat więzienia, które po amnestii skrócono do 8 lat. Po wyjściu na wolność w 1954 roku rozpoczął pracę jako artysta plastyk i scenograf, a także kierownik Teatru im. Stefana Żeromskiego w Kielcach. Opublikował kilka tomików poezji.
Twórczość
- 1965 – Kwadrat
- 1971 – List miłosny
Przypisy
Bibliografia
- Krzysztof Kaczmarski, Podziemie narodowe na Rzeszowszczyźnie 1939-1944, Rzeszów 2003
