Jan Długosz
Jan Długosz (12 lipca 1929 – 2 lipca 1962) był znanym polskim taternikiem, alpinistą i literatem. Związany był z krakowskim środowiskiem wspinaczkowym, gdzie mieszkał od młodości. Jego wkład w wspinaczkę polegał na wprowadzeniu nowatorskich technik i taktyk, które wpłynęły na rozwój polskiego alpinizmu.
Życie i śmierć
Długosz zginął tragicznie w Tatrach Wysokich podczas kontroli kursów wspinaczkowych dla żołnierzy. Jego nagrobek, wykonany przez architekta Jerzego Pilitowskiego, to ponad trzytonowy kamień z moreny Morskiego Oka, miejsca, w którym często odpoczywał.
Osiągnięcia wspinaczkowe
- Pierwsze wejście lewą stroną północno-wschodniej ściany Kazalnicy Mięguszowieckiej (1955).
- Pierwsze wejście środkiem wschodniej ściany Mnicha (1955).
- Pierwsze zimowe wejście północno-wschodnią ścianą Kazalnicy (1957).
- 7. powtórzenie zachodniej ściany Petit Dru (1957).
- Udział w pierwszym przejściu środkowego filara Frêney na Mont Blanc (1961).
Długosz był pionierem w wprowadzaniu nowych technik wspinaczkowych, takich jak osadzanie nitów i stosowanie haków specjalnych.
Wkład w życie społeczne
W środowisku wspinaczkowym znany był jako „Palant”, a jego osobowość i osiągnięcia przyczyniły się do jego legendy. Był również autorem wielu publikacji alpinistycznych oraz jednym z pierwszych profesjonalnych alpinistów w Polsce. Udzielał się w Klubie Wysokogórskim oraz był ratownikiem górskim. Jego związki z kulturą, w tym współpraca z „Piwnicą pod Baranami”, wzbogaciły polską scenę wspinaczkową.
Śmierć i jej okoliczności
Jego śmierć była szokiem dla środowiska wspinaczkowego, a spekulacje na temat przyczyn wypadku obejmowały teorie o samobójstwie. Najbardziej prawdopodobną przyczyną było poślizgnięcie się w trudnych warunkach atmosferycznych.
Publikacje
Długosz był autorem kilku książek i zbiorów opowiadań, w tym „Komin Pokutników” i „Flirt z Czarną Panią”. Jego prace często łączyły wątki wspinaczkowe z elementami literackimi.
Podsumowanie
Jan Długosz pozostaje ikoną polskiego alpinizmu, którego osiągnięcia i osobowość na zawsze wpisały się w historię taternictwa.
