Jan Deszcz
Jan Deszcz (20 czerwca 1918 – 15 marca 2003) był polskim lekarzem i społecznikiem, pionierem idei hospicyjnej w Polsce. Urodził się w Pittsfield, USA, jednak w 1920 roku jego rodzina osiedliła się w Wietrzychowicach w Polsce.
Życiorys
Deszcz uczęszczał do I Państwowego Gimnazjum im. K. Brodzińskiego w Tarnowie, które ukończył w 1937 roku. Po II wojnie światowej kontynuował studia na Uniwersytecie Jagiellońskim, gdzie w latach 1945–1947 pełnił funkcję prezesa organizacji studenckiej „Bratnia Pomoc”.
W 1946 roku, podczas protestu studenckiego, interweniował w celu zapobieżenia zamieszkom, prowadząc rozmowy z przedstawicielami Urzędu Bezpieczeństwa. Został aresztowany, jednak dzięki interwencjom rektora UJ i innych przedstawicieli uczelni, został zwolniony po kilku dniach.
Jan Deszcz uzyskał absolutorium w 1947 roku, a dyplom w 1948. Następnie pracował w Gliwicach w miejskim szpitalu na Oddziale Chirurgii Ogólnej i Urazowej, zdobywając specjalizacje w tej dziedzinie. Pełnił tę funkcję do 1990 roku, uzyskując również specjalizację II stopnia z chirurgii urazowej.
Był aktywnym członkiem Związków Zawodowych oraz Radzie Ordynatorów, a od 1994 do 2003 roku pełnił funkcję polskiego przeora Zakonu Rycerzy św. Łazarza z Jerozolimy. W 1997 roku został odznaczony srebrnym Medalem Cracoviae Merenti.
Działalność społeczna
Jan Deszcz był znany jako „Współczesny Judym”, gdyż leczył ubogich mieszkańców Nowej Huty bezinteresownie, nie pobierając opłat za wizyty domowe. Miał pięć córek: Annę, Marię, Katarzynę, Janinę i Jadwigę.
Upamiętnienie
- Jego imię nosiło Publiczne Gimnazjum im. Jana Deszcza w Miechowicach Wielkich (2011–2017).
Jan Deszcz zmarł 15 marca 2003 roku i został pochowany na cmentarzu Kraków-Podgórze.
