Jan Tadeusz Betley
Jan Tadeusz Betley (ur. 28 lutego 1908 w Płocku, zm. 4 kwietnia 1980 w Warszawie) był polskim artystą malarzem, znanym z pracy w technikach olejnych i akwarelowych. Jego twórczość obejmowała pejzaże, sceny rodzajowe, portrety oraz konie.
Życiorys
Betley urodził się w rodzinie Stefana i Stanisławy z Ligowskich. Po ukończeniu gimnazjum w Płocku, w 1930 roku rozpoczął studia w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, gdzie uczył się pod okiem profesora Tadeusza Pruszkowskiego. W 1936 roku uzyskał absolutorium z pierwszą nagrodą. W 1935 roku dołączył do stowarzyszenia plastyków „Grupa Czwarta”, które zrzeszało młodych artystów. Jego dorobek artystyczny z okresu przedwojennego został niemal całkowicie zniszczony podczas II wojny światowej.
W 1948 roku Betley rozpoczął pracę w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych, gdzie awansował z asystenta na docenta. Całe swoje życie artystyczne związał z Warszawą, gdzie mieszkał, studiował i wystawiał swoje prace. Zmarł w Warszawie i został pochowany na cmentarzu Powązkowskim.
Życie prywatne
Od 1935 roku był żonaty z Hanną Elżbietą z Pachniewskich.
Odznaczenia
- Medal 10-lecia Polski Ludowej (1955)
- Srebrny Krzyż Zasługi
Podsumowanie
Jan Tadeusz Betley to wybitny polski malarz związany z Warszawą, który pozostawił po sobie znaczący ślad w polskiej sztuce. Jego prace, pomimo zniszczeń wojennych, są dowodem na jego talent i wpływ na kulturę artystyczną w Polsce.
