„`html
James D. Watson
James Dewey Watson (ur. 6 kwietnia 1928 w Chicago) to amerykański genetyk i biochemik, laureat Nagrody Nobla w dziedzinie fizjologii lub medycyny.
Życiorys
Watson rozpoczął studia na Uniwersytecie Chicagowskim, gdzie uzyskał licencjat z zoologii w wieku 19 lat. Następnie zdobył doktorat na Uniwersytecie Indiany w 1950 roku. Po doktoracie pracował na Uniwersytecie Kopenhaskim, a później w Clare College na Uniwersytecie Cambridge, gdzie współpracował z Francisem Crickiem.
W latach 1956–1976 był związany z Uniwersytetem Harvarda, gdzie od 1958 roku pełnił funkcję profesora. W 1968 roku objął stanowisko dyrektora Cold Spring Harbor Laboratory, a w latach 1994–2003 był jego prezesem. Watson jest członkiem Narodowej Akademii Nauk w Waszyngtonie oraz laureatem Medalu Copleya.
Kontrowersje
Watson jest znany z kontrowersyjnych wypowiedzi. W 2003 roku w filmie dokumentalnym stwierdził, że głupota jest chorobą genetyczną. W 2007 roku w wywiadzie dla The Sunday Times wyraził wątpliwości co do inteligencji przedstawicieli różnych ras, co doprowadziło do zawieszenia go w obowiązkach dyrektora Cold Spring Harbor Laboratory. Po tych wydarzeniach złożył rezygnację i przeszedł na emeryturę.
W 2014 roku Watson jako pierwszy laureat Nagrody Nobla sprzedał swoje wyróżnienie w domu aukcyjnym Christie’s.
Osiągnięcia naukowe
W marcu 1953 roku, w wieku 25 lat, Watson wspólnie z Crickiem oraz Maurice’em Wilkinsem i Rosalind Franklin opracował model podwójnej helisy DNA, za co otrzymał Nagrodę Nobla w 1962 roku. Był również jednym z inicjatorów Human Genome Project, mającego na celu zsekwencjonowanie ludzkiego genomu.
W 2007 roku opublikował pełny zapis swojego genomu, wspierając rozwój spersonalizowanej medycyny. W wieku 85 lat zaproponował hipotezę łączącą niedobór reaktywnych form tlenu z różnymi chorobami, takimi jak cukrzyca czy nowotwory.
Watson jest autorem licznych książek naukowych, w tym kontrowersyjnej autobiografii Podwójna helisa (1968).
„`
