James P. Johnson – Ikona Jazzu
James P. Johnson był amerykańskim pianistą jazzowym, uznawanym za jedną z największych postaci muzycznych swojego czasu na Wschodnim Wybrzeżu. Posiadał wszechstronne wykształcenie muzyczne, zarówno w zakresie muzyki poważnej, jak i ragtime’u. Wyróżniał się własnym stylem gry na fortepianie, zwanym „stride”.
Kariera i osiągnięcia
W 1908 roku Johnson przeniósł się z rodziną do Nowego Jorku, gdzie cztery lata później zdobył pierwszy profesjonalny angaż na Coney Island. Jako akompaniator brał udział w ponad 400 sesjach nagraniowych. Debiutował na Broadwayu w 1923 roku, kiedy jego utwór „Charleston” stał się hitem w przedstawieniu „Running Wild”. Współpracował z wieloma znakomitymi artystkami bluesowymi lat 20., takimi jak Ida Cox, Ethel Waters i Bessie Smith.
Twórczość symfoniczna
Johnson komponował także muzykę symfoniczną, do jego najważniejszych dzieł należą:
- „Yamecraw: A Negro Rapsody” (1928)
- „Tone Poem” (1930)
- „Symphony Harlem” (1932)
- „De Organizer” (1940) – opera jednoaktowa do libretta Langstone’a Hughesa
Chociaż jego twórczość symfoniczna nie zyskała dużego uznania, Johnson pozostaje uważany za „ojca stylu stride” i miał znaczący wpływ na wielu wielkich pianistów jazzowych, w tym Duke’a Ellingtona, Fatsa Wallera, Theloniousa Monka, Counta Basie oraz George’a Gershwina.
Śmierć
James P. Johnson zmarł w wieku 61 lat w Nowym Jorku, w dzielnicy Jamaica.
Współtworzone projekty
- James P. Johnson’s Harmony Eight
- Jimmy Johnson and his Orchestra
- Johnson’s Jazzers
- Jimmy Johnson and his Band
- Jimmy Johnson’s Jazz Boys
- James P. Johnson’s Blue Note Jazz Men
