„`html
Leonard James Callaghan
Leonard James Callaghan (27 marca 1912 – 26 marca 2005) był brytyjskim politykiem, premierem Wielkiej Brytanii i członkiem Partii Pracy. W latach 1945–1987 pełnił funkcję deputowanego do Izby Gmin, a także zajmował różne stanowiska ministerialne, w tym Kanclerza Skarbu, ministra spraw wewnętrznych i ministra spraw zagranicznych. W 1987 roku otrzymał tytuł dożywotniego barona Callaghan of Cardiff, stając się najdłużej żyjącym premierem brytyjskim.
Wczesne lata życia i kariera polityczna
Callaghan urodził się w Portsmouth. Po ukończeniu Portsmouth Northern Secondary School rozpoczął pracę jako inspektor podatkowy. W 1931 roku wstąpił do Partii Pracy. Po wybuchu II wojny światowej zaciągnął się do Royal Navy, gdzie dosłużył się stopnia porucznika.
W 1945 roku, po wojnie, został wybrany laburzystowskim kandydatem do Izby Gmin w Cardiff South. Jego kariera parlamentarna trwała do 1987 roku, a po likwidacji okręgu Cardiff South reprezentował Cardiff South East i Cardiff South and Penarth.
Kariera ministerialna
Callaghan pełnił funkcję parlamentarnego sekretarza w ministerstwie transportu od 1947 roku. W 1964 roku, po wyborach wygranych przez Partię Pracy, został Kanclerzem Skarbu. Jego kadencja przypadła na czas kryzysu gospodarczego, a on zmuszony był do wprowadzenia kontrowersyjnych reform budżetowych.
W kolejnych latach Callaghan był ministrem spraw wewnętrznych i spraw zagranicznych. W 1974 roku, po zwycięstwie Partii Pracy, prowadził negocjacje dotyczące przystąpienia Wielkiej Brytanii do Wspólnego Rynku.
Premier Rządu Jej Królewskiej Mości
W 1976 roku Callaghan został premierem po rezygnacji Harolda Wilsona. Jego rząd musiał zmierzyć się z brakiem większości w Izbie Gmin i trudnościami ekonomicznymi. Mimo początkowych sukcesów gospodarczych, w 1978 roku doszło do tzw. „Zimy niezadowolenia”, co doprowadziło do spadku popularności rządu.
W 1979 roku Callaghan rozpisał wybory, które zakończyły się zwycięstwem Partii Konserwatywnej, co na 18 lat odsunięło Partię Pracy od władzy.
Polityczna emerytura
Callaghan pozostał liderem Partii Pracy do września 1980 roku, a w 1983 roku został najstarszym członkiem Izby Gmin. W 1987 roku zrezygnował z ubiegania się o reelekcję, otrzymując tytuł barona. Zmarł w 2005 roku jako najdłużej żyjący premier Wielkiej Brytanii.
Życie prywatne
W 1938 roku ożenił się z Audrey Moulton, z którą miał syna i dwie córki, w tym Margaret, polityka Partii Pracy. Callaghan interesował się sportem, był baptystą, a jego wzrost wynosił 185 cm, co czyni go najwyższym premierem w historii Wielkiej Brytanii.
Publikacje
- Time and Chance, Collins, 1987
- Challenges and Opportunities for British Foreign Policy, Fabian Society, 1975
„`
