Jakub z Marchii
Jakub z Marchii, znany również jako Giacomo della Marca, był katolickim świętym, kaznodzieją i franciszkaninem, żyjącym w latach 1393-1476. Urodził się we wrześniu 1393 roku w Monteprandone we Włoszech i zmarł 28 listopada 1476 w Neapolu. Po ukończeniu studiów prawniczych, pełnił funkcję legata Stolicy Apostolskiej i inkwizytora, a także działał jako misjonarz w wielu krajach europejskich.
Dzieciństwo
Jakub wychował się w ubogiej, wielodzietnej rodzinie i od najmłodszych lat pracował, pasąc owce. Dzięki wsparciu wujka, który był kapłanem, udało mu się zdobyć wykształcenie, a następnie ukończyć studia prawnicze na kilku włoskich uniwersytetach.
Działalność
W wieku 22 lat wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych, a w 1420 roku przyjął święcenia kapłańskie. Z rąk św. Bernardyna ze Sieny otrzymał zadanie kaznodziei, co pozwoliło mu na szeroką działalność misyjną. Głosił Ewangelię w różnych krajach, w tym w:
- Bośni
- Dalmacji
- Albanii
- Czechach
- Polsce
- Rusi
- Norwegii
- Danii
- Węgrzech
- Prusach
- Austrii
Jakub był znany z kultywowania kultu Najświętszego Imienia Jezus oraz zakładania klasztorów o surowszej regule. Jako legat trzech papieży, angażował się także w mediację między skłóconymi miastami włoskimi oraz tworzył „pobożne banki” dla ubogich. Z pokory odmówił przyjęcia godności biskupiej w Mediolanie. Pozostawił po sobie kilka prac ascetycznych oraz wiele listów.
Śmierć i kanonizacja
Jakub z Marchii zmarł w Neapolu 28 listopada 1476 roku. Beatyfikował go papież Urban VIII w 1624 roku, a kanonizował Benedykt XIII w 1726 roku. W liturgii wspominany jest 28 listopada.
Linki zewnętrzne
Jakub z Marchii pozostaje znaczącą postacią w historii Kościoła katolickiego, zarówno jako kaznodzieja, jak i reformator społeczny.
