Jak-24 – Śmigłowiec Transportowy
Jak-24 (ros. Як-24, kod NATO: „Horse”) to radziecki śmigłowiec transportowy, opracowany w 1951 roku przez biuro konstrukcyjne Aleksandra Jakowlewa. Jest to dwuwirnikowy śmigłowiec o konstrukcji całkowicie metalowej, z podwoziem czteropodporowym.
Specyfikacja Techniczna
- Typ: Śmigłowiec transportowy
- Załoga: 3 osoby
- Data oblotu: 3 lipca 1952
- Lata produkcji: 1954-1958
- Silniki: 2 x ASz-82W (1700 KM każdy)
- Średnica wirnika: 20 m
- Masa własna: 9965 kg
- Masa startowa: 14,100 kg (normalna), 15,365 kg (maksymalna)
- Pułap: 4000 m (dynamiczny), 2000 m (statyczny)
- Zasięg: 430 km
- Uzbrojenie: 1 karabin maszynowy kal. 12,7 mm
Historia i Rozwój
Jak-24 był pierwszym i jedynym radzieckim śmigłowcem w układzie dwuwirnikowym podłużnym. Prace nad nim rozpoczęły się w 1951 roku na zlecenie Rady Ministrów ZSRR, z wymaganym udźwigiem 2000 kg lub 20 żołnierzy. Po pierwszym locie w 1952 roku, rozpoczęto produkcję seryjną w 1954 roku, jednak liczba wyprodukowanych egzemplarzy była niewielka.
Pierwszy wariant Jak-24 był przeznaczony do transportu wojskowego, zdolny do przewozu do 19 żołnierzy lub 2000 kg ładunku. W 1957 roku powstała ulepszona wersja Jak-24U, a w kolejnych latach próbowano wprowadzić inne warianty, takie jak Jak-24A (pasażerski dla 30 osób), jednak żaden z nich nie przeszedł do produkcji.
Zastosowanie
Jak-24 był używany głównie w Armii Radzieckiej, gdzie 652 pułk śmigłowców w Torżoku eksploatował 33 egzemplarze. Z powodu problemów technicznych i awaryjności, śmigłowce te zostały szybko wycofane, a ich rolę przejął model Mi-6. Niektóre jednostki były wykorzystywane w celach cywilnych, a jeden egzemplarz zachowano w muzeum w Monino.
Podsumowanie
Jak-24, mimo że miał innowacyjną konstrukcję, nie zyskał popularności z powodu awaryjności i ograniczonej produkcji. Zastosowanie nowoczesnych śmigłowców, takich jak Mi-6, zredukowało jego znaczenie w radzieckich siłach zbrojnych.
