Jacopo Tintoretto
Jacopo Tintoretto (właściwie Jacopo Robusti, ur. 29 września 1518 w Wenecji, zm. 31 maja 1594 tamże) był włoskim malarzem i rysownikiem, uznawanym za jednego z głównych przedstawicieli szkoły weneckiej XVI wieku. Jego styl charakteryzował się dynamiką i dramatyczną ekspresją, z wykorzystaniem efektów świetlnych oraz innowacyjnych układów kompozycyjnych.
Życiorys
Urodził się w rodzinie farbiarza tkanin, co przyczyniło się do jego przydomka Il Tintoretto. Kształcił się pod okiem Bonifacia Veronesego oraz Andrea Schiavone, czerpiąc inspiracje z dzieł Tycjana, Michała Anioła i Parmigianina. Przez całe życie pozostawał związany z Wenecją.
Tintoretto tworzył na zlecenie weneckich bractw religijnych oraz instytucji kościelnych, malując monumentalne obrazy o tematyce religijnej. Jego prace zdobią m.in. Scuola Grande di San Rocco oraz Pałac Dożów. Zmarł na skutek epidemii dżumy, a jego dzieci również wybrały drogę artystyczną.
Dzieła
- Wieczerza w Emmaus (1542–1543, Szépművészeti Múzeum, Budapeszt)
- Ostatnia Wieczerza (1547, kościół San Marcuola, Wenecja)
- Sąd Ostateczny (1558, kościół Madonna dell’Orto, Wenecja)
- Wesele w Kanie (1561, kościół Santa Maria della Salute, Wenecja)
- Chrystus nad Morzem Galilejskim (1575–1580, National Gallery of Art, Waszyngton)
- Judyta i Holofernes (ok. 1579, Prado, Madryt)
- Zbieranie manny (1590, kościół San Giorgio Maggiore, Wenecja)
Znaczenie i wpływ
Tintoretto miał ogromny wpływ na rozwój malarstwa, inspirując artystów takich jak El Greco. Jego innowacyjne podejście do kompozycji oraz ekspresji w malarstwie uczyniło go jedną z najważniejszych postaci w historii sztuki.
Bibliografia
- Karly Allen, Tintoretto, w: 501 wielkich artystów, Warszawa: MWK, 2009.
- Fabienne Gambrelle, Tintoretto, Siechnice: Eaglemoss Polska, 1999.
- Marion Kaminski, Wenecja. Sztuka i architektura, Koeln: Koenemenn, 2001.
- Krzysztof Niedałtowski, Zawsze Ostatnia Wieczerza, Warszawa: Twój Styl, 2006.
