Jacob Burckhardt
Jacob Burckhardt (1818-1897) był szwajcarskim historykiem sztuki i kultury, znanym przede wszystkim z pracy Kultura Odrodzenia we Włoszech, która pozostaje aktualna mimo upływu czasu. Jego prace przyczyniły się do wprowadzenia pojęcia „renesans” w kontekście kultury europejskiej XVI–XVII wieku.
Życie
Burckhardt urodził się w Bazylei jako syn protestanckiego duchownego. Początkowo studiował teologię, jednak po utracie wiary przeniósł się na Uniwersytet Humboldtów, gdzie zafascynował się historią sztuki, nową wówczas dziedziną. Uczęszczał na wykłady Leopolda von Rankego, co miało znaczący wpływ na jego dalszą karierę.
W latach 1843-1855 wykładał na Uniwersytecie w Bazylei, a później na ETH w Zurychu. W 1859 roku wrócił do Bazylei jako profesor, gdzie pracował aż do emerytury w 1893 roku, koncentrując się na historii sztuki.
Dzieło
Burckhardt jest uznawany za pioniera nowoczesnej historii, podkreślając znaczenie sztuki i kultury w badaniach nad społeczeństwem. Jego podejście różniło się od dominujących wówczas prądów, takich jak heglizm czy pozytywizm.
Wśród jego najważniejszych publikacji znajdują się:
- Czasy Konstantyna Wielkiego (1853)
- Cicerone (1855)
- Kultura odrodzenia we Włoszech (1860)
Publikacje w języku polskim
- Kultura Odrodzenia we Włoszech, przeł. Marja Kreczowska, Kraków: Spółka Wydawnicza Polska 1930
- Czasy Konstantyna Wielkiego, przeł. Paweł Hertz, Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy 1992
- Wykłady o sztuce. Wybór, przeł., oprac. Ryszard Kasperowicz, Warszawa: Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego 2008
Literatura
- Kuderowicz Z., Biografia kultury. O poglądach Jakuba Burckhardta, Wydawnictwo Czytelnik, Warszawa 1973
