Jack Johnson
Jack Johnson, właśc. John Arthur Johnson, urodził się 31 marca 1878 roku w Galveston, a zmarł 10 czerwca 1946 roku w Raleigh. Był amerykańskim bokserem, uznawanym za jednego z najwybitniejszych mistrzów wagi ciężkiej w historii boksu.
Życiorys
Johnson pochodził z ubogiej rodziny, co zmusiło go do podjęcia pracy w młodym wieku. Swoją przygodę z boksem zaczął w wieku 16 lat, szybko ujawniając talent. W 1903 roku zdobył tytuł „Kolorowego Mistrza Świata” wagi ciężkiej, pokonując Eda „Denver” Martina. Pomimo sukcesów, z powodu barier rasowych nie miał możliwości walki o tytuł Mistrza Świata w USA aż do 1908 roku, kiedy stanął do walki z mistrzem Tommy Burnsem w Sydney. Johnson, dominując w starciu, wygrał w 14. rundzie.
W kolejnych latach stawiał czoła najlepszym bokserom, w tym Stanleyowi Ketchelowi, który był wówczas mistrzem wagi średniej. Johnson pokonał go w walce zakontraktowanej na 25 rund, mimo wcześniejszej obietnicy, że nie zada ciosu nokautującego.
Jedną z najważniejszych walk w jego karierze była potyczka z Jimem Jeffriesem, legendą boksu, która odbyła się 4 lipca 1910 roku. Johnson łatwo pokonał Jeffriesa, co wywołało zamieszki na tle rasowym. W wyniku kontrowersji Johnson był zmuszony do ucieczki z USA i stoczył wiele walk w Europie oraz Argentynie.
5 kwietnia 1915 roku w Hawanie stoczył walkę z Jessem Willardem, przegrywając przez nokaut w 26. rundzie. Johnson kontynuował karierę bokserską aż do 1928 roku, a następnie przez pięć lat brał udział w walkach pokazowych, kończąc karierę w 1945 roku w wieku 67 lat.
Zmarł w wyniku wypadku samochodowego w 1946 roku. W 1990 roku został uhonorowany wpisem do Międzynarodowej Bokserskiej Galerii Sławy. W 1970 roku powstał film „Wielka nadzieja białych”, którego główną rolę odegrał James Earl Jones.
Bilans walk
- 78 zwycięstw
- 14 remisów
- 14 walk „no decision”
- 7 porażek
