Izoterma HB

Izoterma HB

Izoterma HB, znana również jako izoterma Hilla-deBoera lub izoterma van der Waalsa, opisuje proces adsorpcji mobilnej gazu na jednorodnej powierzchni. Można ją wyrazić za pomocą równania:

$K\; p\; =\; \backslash frac\{\backslash theta\}\{1\; –\; \backslash theta\}\; \backslash exp\; \backslash left(\; \backslash frac\{\backslash theta\}\{1\; –\; \backslash theta\}\; –\; \backslash alpha\; \backslash theta\; \backslash right)$

W powyższym równaniu:

• p – ciśnienie adsorbatu gazowego,
• θ – pokrycie powierzchni, czyli względna adsorpcja dla monowarstw,
• K – stała równowagi adsorpcji związana z energią adsorpcji,
• α – współczynnik oddziaływań bocznych.

Izoterma Hilla-deBoera zakłada swobodny ruch cząsteczek adsorbatu po powierzchni adsorbentu, biorąc pod uwagę wpływ niespecyficznych oddziaływań między cząsteczkami adsorbatów. Jest to analogiczne do izotermy Fowlera-Guggenheima, która opiera się na założeniu adsorpcji zlokalizowanej. Kluczowymi różnicami między izotermą HB a podstawową izotermą Langmuira są uwzględnienie oddziaływań bocznych oraz mobilny charakter procesu adsorpcji.

Izoterma Hilla-deBoera może być również stosowana jako izoterma lokalna w analizie adsorpcji na powierzchniach heterogenicznych, poprzez wykorzystanie ogólnego równania całkowego.