Izoterma DR

Izoterma Dubinina i Raduszkiewicza

Izoterma DR, znana jako izoterma Dubinina i Raduszkiewicza, została opracowana w 1947 roku i służy do opisu adsorpcji w mikroporach. Mikropory mają średnice poniżej 2 nm, co sprawia, że ich struktura jest porównywalna z rozmiarami cząsteczek adsorbatu.

Adsorpcja w tych małych porach jest znacznie silniejsza niż na powierzchniach płaskich o tej samej chemii, ponieważ większa liczba atomów adsorbatu oddziałuje bezpośrednio z cząsteczkami adsorbatu. Proces ten jest zazwyczaj opisywany za pomocą kilku równań, w tym równania Dubinina-Raduszkiewicza, izotermy Dubinina-Astachowa (DA) oraz izotermy Freundlicha.

Równanie izotermy DR

Równanie izotermy DR ma postać:

$a\; =\; a\_\{o\}\; \backslash exp\backslash left[-B\_\{2\}(RT)^\{2\}\backslash ln^\{2\}\; (p\_\{o\}/p)\backslash right]$

W którym:

• $a\_\{o\}$ – pojemność adsorpcyjna mikroporów,
• $p\_\{o\}$ – ciśnienie, przy którym wszystkie mikropory są zapełnione (zwykle niższe niż ciśnienie pary nasyconej, $p\_\{s\}$),
• $B\_\{2\}$ – stała związana z rozmiarem porów,
• $R$ – stała gazowa,
• $T$ – temperatura bezwzględna.

Zastosowanie izotermy DR

Izoterma DR pełni rolę izotermy lokalnej w całkowym równaniu Stoeckliego, co umożliwia opis adsorpcji na mikroporach o różnorodnej strukturze i rozmiarze.