ISO 8859-1
ISO 8859-1, znany również jako Latin-1 lub zachodnioeuropejski, to standard kodowania znaków ustalony przez Międzynarodową Organizację Normalizacyjną (ISO) oraz Międzynarodową Komisję Elektrotechniczną (IEC). Stanowi on podstawę dla dwóch popularnych mapowań znaków: ISO-8859-1 i Windows-1252.
Status
W czerwcu 2004 roku zakończono działalność grupy roboczej ISO/IEC odpowiedzialnej za ośmiobitowe zestawy znaków, co spowodowało wstrzymanie prac nad ISO 8859. W rezultacie, coraz częściej wybierane są kody znaków wspierające Unicode, takie jak UTF-8 i UTF-16.
Pokrycie języków
ISO 8859-1 obsługuje alfabet łaciński numer 1, zawierający 191 znaków. Standard ten jest stosowany do komunikacji w wielu europejskich językach, w tym:
- albańskim
- angielskim
- baskijskim
- duńskim
- fińskim
- francuskim
- hiszpańskim
- niemieckim
- portugalskim
- szwedzkim
- włoskimi
Standard ten jest wykorzystywany w Amerykach, Europie Zachodniej, Oceanii oraz w większości Afryki, ale brakuje w nim niektórych typograficznych znaków.
Różnice w stosunku do ISO 8859-15
ISO 8859-1 nie zawiera kilku znaków, takich jak symbol euro (€) oraz niektóre typograficzne znaki. W odpowiedzi na te braki powstał ISO 8859-15, który dodaje wymagane znaki, jednak wiązało się to z usunięciem mniej popularnych symboli.
Tablica kodów
ISO 8859-1, oparty na międzynarodowym zestawie znaków DEC VT220, przypisuje 191 znaków, które mogą być wyświetlane w większości przeglądarek. Niektóre wartości, takie jak 0x00–0x1F i 0x80–0x9F, nie są przydzielone do żadnych znaków przez ten standard.
Mapowanie na Unicode
ISO 8859-1 ma swoje odpowiedniki w Unicode, co umożliwia szerokie zastosowanie w nowoczesnych systemach informatycznych.
Uwagi
Standard ISO 8859-1 jest istotnym krokiem w rozwoju kodowania znaków, ale z biegiem czasu został zastąpiony przez bardziej uniwersalne standardy.
