Irwingianizm – Ruch Nowoapostolski
Irwingianizm, znany również jako ruch nowoapostolski, jest ruchem religijnym, który powstał w XIX wieku jako odłam Kościoła Szkocji. Jego założycielem był Edward Irving, szkocki pastor prezbiteriański, mistyk i wizjoner, uznawany za prekursora ruchów charyzmatycznych.
W 1831 roku Irving prowadził intensywną działalność kaznodziejską w Londynie, co doprowadziło do licznych uzdrowień, zjawisk glosolalii oraz prorokowania, przyciągając rzesze wiernych. W 1832 roku, z powodu głoszenia nauk millenarystycznych, został ekskomunikowany z Kościoła prezbiteriańskiego. Jego zwolennicy zaczęli tworzyć niezależną wspólnotę, która wkrótce przekształciła się w odrębny Kościół.
W 1835 roku irwingianie utworzyli Katolicki Kościół Apostolski, z którego w połowie XIX wieku wyodrębnił się Kościół Nowoapostolski. Ruch ten doświadczył wielu podziałów, prowadząc do powstania mniejszych denominacji, takich jak Kościół Staroapostolski oraz Reformowany Kościół Apostolski. Mimo rozłamów, irwingianizm rozprzestrzenił się na różne kontynenty, a jego wyznawcy obecnie najliczniej zamieszkują Niemcy, Stany Zjednoczone, RPA i Indonezję. W Polsce irwingianie są głównie skupieni w Kościele Nowoapostolskim, a także w Stolicy Apostolskiej w Jezusie Chrystusie.
Doktryna
Irwingianizm łączy w sobie elementy katolicyzmu, prawosławia, liberalnego protestantyzmu oraz chiliazmu. Na początku swojego istnienia ruch kładł duży nacisk na działalność misyjną, prowadząc ją poprzez tzw. apostołów, głosząc rychłe powtórne przyjście Chrystusa.
Z biegiem lat, irwingianizm skupił się na liturgii i sakramentach, czerpiąc wzory z praktyk Kościoła katolickiego, anglikańskiego oraz prawosławnego. Osnową ich wiary jest Biblia, a wierzenia obejmują Trójcę Świętą oraz posłannictwo apostołów. Irwingianie praktykują trzy sakramenty:
- Chrzest
- Święte pieczętowanie
- Święta wieczerza
