Integryzm w Katolicyzmie
Integryzm, pochodzący od łacińskiego słowa integer (nietknięty, cały), to zachowawczy nurt w katolicyzmie, który pojawił się w II połowie XIX wieku. Jego głównym celem jest obrona tradycyjnej dogmatyki i nauczania Kościoła katolickiego w obliczu procesów modernizacyjnych.
Charakterystyka Integryzmu
Integryzm sprzeciwia się osłabianiu tzw. tradycji katolickiej, znanej jako depositum fidei. Krytykuje również dostosowywanie prawd wiary oraz sposobów ich nauczania do warunków wynikłych z laicyzacji i rozdziału Kościoła od państwa. Nurt ten broni tradycjonalistycznych postaw, szczególnie tych wyrażonych przez papieży, takich jak bł. Pius IX i św. Pius X.
Początki integryzmu sięgają ultramontanizmu, a jego rozwój zapoczątkował Pius IX, który w 1864 roku opublikował encyklikę Quanta cura. Do encykliki dołączono Syllabus Errorum, czyli zestaw błędów popełnianych przez katolików akceptujących liberalizm. Zjawisko modernizmu przyczyniło się do ożywienia nurtu, co znalazło odzwierciedlenie w dekrecie Świętego Oficjum Lamentabili sane exitu z 1907 roku, który potępia modernistyczne tezy jako fundamentalizm religijny.
Bibliografia
- M. Karas, Integryzm Bractwa Kapłańskiego św. Piusa X, Kraków 2008.
Integryzm pozostaje istotnym nurtem w tradycjonalistycznym katolicyzmie, które podkreśla znaczenie niezmienności dogmatów i zachowania dziedzictwa Kościoła w zmieniającym się świecie.
