Infamia – Utrata Części i Dobrego Imienia
Infamia, z łaciny oznaczająca „niesławę” lub „hańbę”, to stan utraty czci i dobrego imienia. W prawie rzymskim istniały różne przyczyny, które mogły prowadzić do infamii.
Przyczyny Infamii
- Infamia immediata (bezpośrednia): Automatyczne przyczyny wynikające z wykonywanego zawodu, np. bycie gladiatorem lub aktorem.
- Infamia mediata (pośrednia): Wynik skazania w procesie zniesławiającym.
Osoby dotknięte infamią, zwane personae infames, doświadczały wielu ograniczeń prawnych. Nie mogły:
- Sprawować opieki.
- Składać zeznań przed sądem.
- Występować jako zastępcy procesowi.
- Wnosić niektórych skarg.
Dodatkowo, dotknięte infamią osoby były niegodne dziedziczenia.
Infamia w Rzeczypospolitej Obojga Narodów
W systemie prawnym Rzeczypospolitej Obojga Narodów infamia mogła być orzekana wobec szlachty za najcięższe przestępstwa, takie jak rozboje czy gwałty. Skutkowała utratą czci, zakazem pełnienia funkcji urzędniczych oraz częściowym wyjęciem spod prawa. Infamia nie zawsze wiązała się z koniecznością opuszczenia kraju.
Podsumowanie
Infamia była istotnym elementem prawa rzymskiego i systemu prawnego Rzeczypospolitej Obojga Narodów, wpływając na status społeczny i prawa jednostek w wyniku popełnionych przestępstw i wyborów życiowych.
Przypisy
Bibliografia
Kategoria: Historia prawa
Kategoria: Historyczne rodzaje kar
Kategoria: Prawo prywatne Polski przedrozbiorowej
