Indyk zwyczajny
Indyk zwyczajny (Meleagris gallopavo) to duży ptak grzebiący z rodziny kurowatych, pierwotnie występujący w Ameryce Północnej. Obecnie znany jest również jako indyk domowy, a jego podgatunki rozmieszczone są głównie w USA i Meksyku.
Systematyka
Wyróżnia się kilka podgatunków indyka zwyczajnego:
- Meleagris gallopavo silvestris – wschodnia część USA i południowa Kanada.
- Meleagris gallopavo osceola – Floryda.
- Meleagris gallopavo intermedia – wschodni Meksyk oraz niektóre stany USA.
- Meleagris gallopavo mexicana – północno-zachodni Meksyk.
- Meleagris gallopavo merriami – zachodnia część USA.
- Meleagris gallopavo gallopavo – przypuszczalnie wymarły, wywodzący się z wulkanicznego płaskowyżu w Meksyku, dający początek indykowi domowemu.
Indyki zostały także introdukowane w Niemczech i Nowej Zelandii.
Morfologia
Samce osiągają długość 100–125 cm i masę 5000–11 200 g, podczas gdy samice mają długość 76–95 cm i masę 2200–4200 g. Samce są większe i bardziej kolorowe, charakteryzują się czarnym upierzeniem z brązowo-białymi prążkami. Naga skóra na głowie zmienia kolor w zależności od pory roku. Samice są mniejsze i mniej kontrastowe, a różnice między podgatunkami dotyczą również wielkości i upierzenia.
Ekologia i zachowanie
Indyki zamieszkują skraje lasów oraz tereny otwarte. Gniazda to zazwyczaj płytkie zagłębienia w ziemi, często używane przez dwie samice do zniesienia jaj. W ciągu roku wyprowadza jeden lęg, składając 4–20 jaj, które są wysiadywane przez 25–30 dni. Pisklęta opuszczają gniazdo po około dwóch tygodniach, ale mogą to zrobić już po 24 godzinach od wyklucia. Indyki żywią się głównie roślinami, uzupełniając dietę drobnymi zwierzętami.
Status i zagrożenia
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) klasyfikuje indyka zwyczajnego jako gatunek najmniejszej troski (LC). Od 1988 roku populacja rośnie, a w wielu stanach uznawany jest za gatunek łowny.
