Reklama

II bitwa pod El Alamein

„`html

Reklama

II Bitwa pod El Alamein

II bitwa pod El Alamein miała miejsce od 23 października do 4 listopada 1942 roku w pobliżu egipskiego miasta El Alamein. Uznawana jest za punkt zwrotny w kampanii pustynnej w Afryce Północnej podczas II wojny światowej, stanowiąc pierwsze zwycięstwo brytyjskich sił lądowych nad Niemcami. Historycy wskazują, że bitwa ta, obok bitwy stalingradzkiej, przyczyniła się znacząco do klęski hitlerowskich Niemiec.

Podłoże

Do lipca 1942 roku niemieckie Afrika Korps pod dowództwem Erwina Rommla zagroziło brytyjskim liniom zaopatrzenia. Po nieudanym ataku na Alam Halfa, Rommel postanowił okopać się, czekając na kontratak 8 Armii. Po I bitwie pod El Alamein, Bernard Montgomery przejął dowództwo nad 8 Armią.

Reklama

Plan aliantów

Montgomery zaplanował operację Lightfoot, mającą na celu utworzenie korytarzy przez pola minowe Osi. Była to część tzw. operacji Bertram, która miała zmylić dowództwo Osi co do miejsca i czasu ataku. Wojska Osi okopały się wzdłuż linii zwanych Oxalic Line oraz Pierson Line, otoczonej minami.

Bitwa

Bitwa rozpoczęła się 23 października o godzinie 21:40. Po początkowych postępach, wojska alianckie napotkały na trudności, a dowódca Osi, generał Georg Stumme, zmarł. Rommel wrócił na front 25 października. Po serii ataków i przeciwnatarć, alianci zaczęli odnosić sukcesy, a 2 listopada Rommel miał jedynie 35 czołgów w gotowości do walki. Z powodu dużych strat, siły niemieckie musiały się wycofać, a do 9 listopada ponad 30 tysięcy żołnierzy Osi poddało się.

Premier Winston Churchill podsumował bitwę, mówiąc: „To nie jest koniec, to nie jest nawet początek końca. Ale to jest, być może, koniec początku”. Bitwa była wielkim triumfem Montgomery’ego, który otrzymał tytuł „Lord Montgomery of Alamein”. Operacja Torch, rozpoczęta 8 listopada, oznaczała koniec zagrożenia ze strony Osi w Afryce Północnej.