Idumea – Kraina Historyczna
Idumea (łac. Idumaea, hebr. Edom – czerwony) to historyczna kraina położona na południu Izraela, która pierwotnie rozciągała się aż do Morza Czerwonego. W VI wieku p.n.e. jej obszar uległ zmniejszeniu i ograniczył się do okolic Hebronu oraz wzgórz między Morzem Martwym a Morzem Śródziemnym. Teren ten był zamieszkany przez Idumejczyków, znanych również jako Edomici, będących plemieniem o semickim pochodzeniu.
Historia Idumei
W roku 163 p.n.e. terytorium Edomu zostało podbite przez Judę Machabeusza, a około 125 p.n.e. Edomitów ostatecznie podbił Jan Hirkan I, zmuszając ich do przyjęcia judaizmu. Po tym wydarzeniu Edomici stali się częścią narodu żydowskiego.
Idumejski doradca Antypater był ojcem Heroda Wielkiego, władcy Judei. W okresie jego rządów Idumea była zarządzana przez gubernatorów, w tym jego brata Józefa oraz szwagra Kostobara I. Po śmierci Heroda Wielkiego Idumea została przekształcona w prowincję rzymską, a po powstaniu żydowskim włączona do prowincji Judea, a następnie Palestyna. Mimo że Idumejczycy przestali istnieć jako odrębny lud, nazwa „Idumea” przetrwała do czasów św. Hieronima.
Bibliografia
- Aleksander Krawczuk, Herod Wielki
- Józef Wolski, Historia powszechna. Starożytność
Linki zewnętrzne
Kategoria: Kraje biblijne
Kategoria: Geografia starożytnego Izraela
