Dynastia Ichszydydów
Ichszydydzi to dynastia, która rządziła Egiptem w latach 935-969, a także Syrią, Palestyną i Al-Hidżazem od 941 roku. Założona przez Muhammada ibn Tughdża, tureckiego żołnierza najemnego, który stał się namiestnikiem Egiptu i uniezależnił się od kalifatu w Bagdadzie. Kalif Ar-Radi uznał jego niezależność w 939 roku, nadając mu tytuł „ichszid”, co po persku oznacza „księcia”. Od tego tytułu pochodzi nazwa dynastii.
Panowanie Muhammada ibn Tughdża
W czasie rządów ibn Tughdża wprowadzono nową monetyzację w postaci pełnowartościowego dinara, co przyczyniło się do rozwoju państwa. Wprowadzono również stałe pensje dla urzędników (maratib). Po jego śmierci władza w Egipcie przeszła w ręce czarnoskórego eunucha Abu al-Misk Kafura, który był najpierw regentem dla synów ibn Tughdża, a później samodzielnie rządził. Kafur skutecznie obronił Egipt i Syrię przed zagrożeniem ze strony dynastii Hamdanidów. W tym czasie w Egipcie tworzył znany poeta Al-Mutanabbi, który początkowo był panegirystą Kafura, ale później popadł w niełaskę i w 961 roku opuścił kraj. W 955 roku Ichszydydzi przejęli miejscowość Ibrim od Nubijczyków.
Lista władców dynastii Ichszydydów
- Muhammad ibn Tughdż (935-946)
- Abu al-Kasim Unudżur (946-960, syn Muhammada ibn Tughdża)
- Abu al-Hasan Ali (960-966, brat Unudżura)
- Abu al-Misk Kafur (966-968, niewolnik Ibn Tughdża)
- Abu al-Fawaris Ahmad (968-969, syn Alego, zdetronizowany, zmarł w 987)
