Hughes H-4 Hercules
Hughes H-4 Hercules to amerykańska łódź latająca zaprojektowana jako samolot transportowy. Jest to jedyny zbudowany egzemplarz, który oblatano w 1947 roku. Ten największy samolot konstrukcji drewnianej na świecie powstał w odpowiedzi na potrzebę alternatywnych metod transportu wojskowego podczas II wojny światowej.
Historia powstania
W wyniku dużych strat zadawanych przez niemieckie U-Booty i lotnictwo, Departament Wojny USA poszukiwał nowych sposobów transportu sprzętu i żołnierzy przez Atlantyk. Henry Kaiser i Howard Hughes zaplanowali budowę olbrzymiej łodzi latającej, która miała przewozić 750 żołnierzy lub dwa czołgi M4 Sherman. Z powodu deficytu metali, zdecydowano się na konstrukcję głównie z drewna, co spowodowało, że samolot zyskał przydomek „Spruce Goose” (Świerkowa Gęś).
Pomimo rządowego kontraktu na budowę trzech prototypów, prace opóźniły się i żaden z nich nie został ukończony przed zakończeniem wojny. Howard Hughes oblatywał maszyny w 1947 roku, osiągając wysokość 20 m i prędkość prawie 160 km/h na dystansie 1,6 km. Mimo tego, sceptycy nadal kwestionowali możliwości konstrukcji.
W latach 70. XX wieku rozważano wykorzystanie maszyny przez Marynarkę Wojenną USA, jednak ostatecznie zrezygnowano z tego pomysłu. W 1980 roku H-4 została nabyta przez California Aero Club, a od 1993 roku eksponowana jest w muzeum lotnictwa w McMinnville, Oregon.
Opis konstrukcji
Hughes H-4 Hercules to łódź latająca o jednokadłubowej konstrukcji z wolnonośnymi skrzydłami, stałymi pływakami i pojedynczym statecznikiem pionowym. Wnętrze podzielone jest na pomieszczenia załogi oraz duży pokład transportowy, a poniżej znajdują się zbiorniki paliwa. Główna konstrukcja wykonana jest z laminowanego drewna brzozowego.
Film
Historia Howarda Hughesa i budowy H-4 została przedstawiona w filmie Aviator (2004) w reżyserii Martina Scorsese.
Podsumowanie
Mimo że projekt H-4 nie odniósł sukcesu w czasie swojej służby, można go uznać za protoplastę współczesnych ciężkich samolotów transportowych.
