Honoriusz I
Honoriusz I (ur. w Kampanii, zm. 12 października 638 w Rzymie) był 70. papieżem, sprawującym urząd od 27 października 625 do 12 października 638. Był synem konsula Petroniusza i objął papieski tron dwa dni po śmierci swojego poprzednika, Bonifacego V, przy uzyskaniu zgody egzarchy Izaaka. W chwili wyboru nie był kardynałem.
Honoriusz I był zwolennikiem Grzegorza I i wprowadził mnichów do papieskiej kancelarii, przekształcając swój dom w klasztor. Jako papież dążył do zjednoczenia Rzymu z Rawenną, gdzie znajdowała się siedziba egzarchy. Ufundował kościół poświęcony św. Apolinaremu i organizował msze ku jego czci. W 634 roku nadał paliusze arcybiskupom Yorku i Canterbury, wprowadzając zasadę dziedziczenia tej godności. Wysłał misjonarza Birinusa do zachodnich Sasów i uczestniczył w 6. synodzie w Toledo w 638 roku, nawołując do nawracania Żydów. Honoriusz jest również znany z pierwszej odnotowanej egzempcji opactwa w Bobbio.
Problemy teologiczne
W 638 roku Honoriusz I znalazł się w centrum sporu teologicznego pomiędzy patriarchą Konstantynopola, Sergiuszem I, a patriarchą Jerozolimy, Sofroniuszem I. Sergiusz próbował pogodzić monofizytów egipskich z Kościołem Rzymskim, wprowadzając koncepcję monoteletyzmu. Sofroniusz sprzeciwił się temu. W odpowiedzi na prośbę o arbitraż, Honoriusz, nie będąc dobrze zaznajomionym z teologią grecką, wyraził poparcie dla monoteletyzmu w swoim liście. To doprowadziło do jego potępienia na soborze w Konstantynopolu, gdzie uznano go za heretyka. Aż do XI wieku kolejni papieże go wyklinali, a na soborze watykańskim I w 1870 roku jego błąd był używany jako argument przeciw dogmatowi o nieomylności papieża.
Podsumowanie
Honoriusz I był papieżem, który dążył do zjednoczenia Kościoła oraz podejmował działania administracyjne w Rzymie. Jego spuścizna została jednak zrujnowana przez kontrowersje teologiczne, które skutkowały długotrwałym potępieniem jego osoby w historii Kościoła.
