Hokej na trawie – Opis gry
Hokej na trawie to zespołowa gra sportowa, w której uczestniczą dwie drużyny po 11 graczy oraz 5 rezerwowych. Od 2019 roku mecze składają się z czterech kwart po 15 minut, co zostało wprowadzone przez Międzynarodową Federację Hokeja na Trawie (FIH). Boisko ma wymiary 91,40 × 55 m, a w każdej drużynie celem jest wbicie okrągłej piłki o średnicy 7-7,5 cm do bramki przeciwnika, używając drewnianej laski. Gracze mogą dotykać piłki jedynie płaską stroną laski, a dotykanie ją innymi częściami ciała jest zabronione. Tylko bramkarz ma prawo blokować piłkę w dowolny sposób.
Hokej na trawie jest dyscypliną olimpijską od 1908 roku, a od 1980 roku kobiety również biorą w nim udział. Co cztery lata odbywają się mistrzostwa świata.
Historia dyscypliny w Polsce
Początki hokeja na trawie w Polsce sięgają przełomu XIX i XX wieku. Pierwszy oficjalny mecz odbył się 1 lipca 1907 roku we Lwowie, pomiędzy drużynami Czarnych Lwów a Pogonią Lwów. Obecnie w Polsce hokej na trawie uprawia ponad 2000 zawodników, a główne ośrodki to:
- Poznań
- Gniezno
- Środa Wielkopolska
- Toruń
- Rogowo
- Gąsawa
- Siemianowice Śląskie
- Gliwice
- Wrocław
- Brzeziny
Inne miasta, w których uprawia się hokej na trawie, to Warszawa, Łódź, Tarnowskie Góry, Stęszew, Nysa, Sosnowiec, Cieszyn, Skierniewice, Łubianka, Swarzędz, Pobiedziska oraz Rypin. Istnieje także halowa odmiana tej dyscypliny.
Męska reprezentacja Polski zdobyła srebrne medale na mistrzostwach świata trzykrotnie: w 2003, 2007 oraz 2011 roku.
